This World.

De straten leefden, bruisend als een glas champagne in de dikke handen van een rijke man. Ik voelde alles om me heen draaien, zag mensen lachen en plezier maken. Zag een vrouw huilen in slaapkamer. Zag een man nutteloos tegen een muur leunen alsof hij op iets aan het wachten was, maar de blik in zijn ogen stond in de verte. Er was zoveel dat ik probeerde te absorberen, maar iedere keer weer ontglipte iets me.
Ik zou er me zorgen om kunnen gemaakt hebben, maar als een deel van een herinnering wegvloog op de wind, dan keek ik om en zag hoe Will het stevig tussen zijn handen klemde en veilig bewaarde in de binnenzak van zijn jas. R waren geen betere momenten als deze.
“Hoe voel je je?”
Het was een vraag die hij heel vaak stelde, misschien wel iets te vaak. Ik glimlachte, haalde onzeker mijn schouders op terwijl ik nadacht over een geschikt antwoord.
Goed. Fantastisch. Het gaat wel. Waarom vraag je het? Nee… Misschien…
Hij glimlachte breed en knikte naar de lichten in de verte. “Heb je zin om iets te gaan eten?”
Ik volgde zijn blik, dat eindigde bij een oud uitziend gebouw met grote krullige letters op de ramen en theelichtjes op de tafels. Ik knikte enkel.
Hij grijnsde, sloeg zijn arm om me heen en leidde me door het laatste stukje straat naar het kleine restaurant. Binnen was het lekker warm en gezellig. Het had lichtte ruïne muren en enorme kaders die de rest opvulde. De geur van eten smeulde door de ruimte heen en op de tafels stonden enorme borden spaghetti. Een stel jongens, die niet veel ouder dan mij konden geweest zijn, droegen van die gekke oberpakjes en begroete iedereen met een vriendelijke glimlach. “Ja?” zei een stem. Ik schrok, deinsde bijna achteruit tegen een deftige dame die net haar man aan het uitleggen was dat haar beste vriendin een minnaar had. Ik staarde verward naar het deskje waar er een man met grote snor achter stond. Zijn zwarte haar was keurig naar achter gekamd en zijn lippen waren zodanig getuit, zodat het leek alsof hij ze samengebonden had. Will lachte luid toen ik het niet beseffend nadeed. “Een tafel voor 2!” gromde hij, proberend om zijn lach onder controle te houden. De man knikte en ging ons voor naar een tafel in de uiterste hoek van het restaurant, waar het rustig was en niemand je kon aanstaren. Ik ging zitten tegenover hem, beet op mijn onderlip terwijl ik de kaart bestudeerde. Om me heen at iedereen spaghetti, dus zou het vreemd zijn om iets anders te bestellen. Een van de jongens kwam bij ons aan de tafel staan, zijn ogen schitterend door het licht van de kaarsen. Hij keek me niet aan, wachtte tot Will iets zou zeggen maar gaf het dan op en keek hoopvol naar mij. Ik glimlachte vriendelijk,”doe maar 2 maal een spaghetti en brood alsjeblief!”
Zijn lippen krulde op en zijn spierwitte tanden glimlachte naar me, zijn ogen me duidelijk observerend. Ik wou hem bijna vragen of het zijn bedoeling was om me te doen flauwvallen maar zweeg en hield mijn adem in. Ik klemde mijn tanden op elkaar en keek weg.
“Drinken?”
Ik zuchtte. Oh dat ook nog! Praat Will! Beweeg je lippen en zeg ook iets! Laat me niet terug naar hem kijken, misschien val ik hem wel aan en dat willen we niet, toch?
Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar hem zag, zijn grijns alsof hij wilde zeggen dat hij er geen probleem mee had als ik zou opspringen en hem tegen de grond zou pinnen.
“2 cola lights!” zei hij zelfzeker.
Ik wilde me voor mijn hoofd slaan maar lachte enkel naar Will en deed mijn best om niet meer naar de jongen te kijken. Hij verdween in de keuken en mijn lichaam ontspande. “Wat?” vroeg hij onzeker. Ik schudde mijn hoofd, mijn wangen rood opgloeiend. Hij keek van mij naar deur en terug, een grijns groter wordend met iedere seconde. “OOooh,” lachte hij. Ik siste kwaad naar hem, maar het voelde goed om zijn lach te horen. “In plaats van een fooi, zullen we je hem zijn nummer geven!”
Ik fronste naar hem en hij haalde schuldig zijn schouders op. Hij wist precies wat hij deed. Nog geen minuten later kwam de jongen terug met een dienblad met onze cola’s op. Ik keek hem weer niet aan, bang dat hij de blos zou zien dus keek ik strak naar Will om te zien of hij iets deed. Hij was flink zoals het moest en hij wist maar al te goed waarom. Ik was niet bang om het restaurant uit te stormen en hem daar helemaal alleen te laten zitten. Dus glimlachte hij en veranderde het onderwerp.