Achtenvijftig|•|

‘Het spijt me.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik had niet in het bos moeten gaan lopen. Dan was ik nu vredig doodgegaan.’ Fluisterde ik erachter aan. Jasper zuchtte weer en trok me stevig tegen hem aan. ‘Ik had niet gewild dat je doodging.’ ‘Had je me veranderd als ik bijna doodging.’ Ik wist dat hij twijfelde. ‘Ik had je meegenomen en veranderd, en was met je weggebleven.’ ‘Waarom?’ ‘We hebben een verdrag met de weerwolven, we mogen niet over de grens en geen mensen vermoorden, en daaronder hoort veranderen.’ Ik knikte. ‘Dan ben ik blij dat ik veranderd ben door die vrouw, want kinderen had ik toch niet kunnen krijgen in die week die ik nog had.’ Ik grinnikte zacht. Jasper zag de humor er niet in, wat ik snapte. ‘Maar ik heb jou nu.’ Ik sloeg mijn armen rond zijn middel. Hij glimlachte zwakjes. ‘Je hebt mij nu.’ Hij vond het niet leuk. Ik wist dat ik het hem niet moest vertellen. Ik dacht even goed na. ‘Jazz? Als jij het nu wilt laat ik mijn kleine regeltje vallen?’ Verbaasd keek Jasper me aan, hij wist waar ik het over had. Hij schudde zijn hoofd. ‘Na ons huwelijk.’ Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht. ‘En wanneer is ons huwelijk?’ Hij glimlachte ook. ‘Hopelijk snel.’ Ik duwde Jasper op zijn rug en drukte mijn lippen op de zijne. ‘Je weet gelukkig mijn antwoord al.’ Hij kreeg de twinkeling weer in zijn ogen. Die twinkeling kwam als hij oprecht gelukkig was, dat had ik nu wel uitgevogeld. ‘Veel vrouwen van jou leeftijd willen nog niet trouwen.’ ‘Ik ben een uitzondering, ik heb de eeuwigheid, en jij hebt waarschijnlijk al meer dan een eeuw moeten wachten.’ Jasper grinnikte en knikte. Hij drukte een kus op mijn mondhoek. ‘Om precies te zijn honderd vijfenveertig jaar.’ Ik glimlachte. ‘Achttien drieënzestig?’ Hij knikte. ‘Prachtige kleding.’ Mompelde ik. Jasper lachte zacht en streek over mijn haren. ‘Echt?’ Ik knikte. ‘Hoe oud was je?’ ‘Negentien.’ Ik dacht even na. ‘Madelein Whitlock...’ mompelde ik. Jasper glimlachte. ‘Dat vind je leuk hé?’ Hij knikte. ‘Gelukkig maar.’