Zevenenvijftig|•|

Nieuwsgierig ging Jasper wat rechter op zitten waardoor ik normaal ging zitten. ‘Mag ik ze horen?’ Ik twijfelde een beetje. Jasper ging helemaal rechtop zitten en trok mij op zijn schoot. Hij legde zijn kin op mijn schouder en wachtte geduldig af. ‘Oke. Ik dacht vroeger dat ik nooit zal gaan trouwen, iets wat ik wel graag wou en..’ Jasper keek nog steeds nieuwsgierig. ‘Die andere is niet zo belangrijk.’ Jasper legde zijn armen om mijn middel en trok me dichter tegen hem aan. ‘Als het jou wensen zijn, zijn ze vast belangrijk. Jij wenst geen stomme dingen.’ Ik glimlachte zwakjes naar hem. Hij is veels te lief voor me. ‘Het is een onnozele wens als je er nu aan denkt, dus hij is niet belangrijk.’ Jasper zuchtte en speelde met mijn haar. ‘Je kan me alles vertellen, dat weet je toch?’ Ik knikte. Ik zei nog niets. Jasper drukte weer een kusje in mijn nek. ‘Als je het niet wilt vertellen moet je dat niet doen, iedereen heeft zo zijn geheimen.’ Weer knikte ik. Ik wilde hem het wel vertellen, maar ik was bang dat hij dan een schuldgevoel kreeg. Dat hij zegt dat hij mij niet moest toestaan om vrienden met ons te worden, dan was ik zo niet geworden. Dan geeft hij zichzelf de schuld van alles, maar het is zijn schuld niet, ik moest gewoon niet in het bos gaan lopen. ‘Je zit ermee?’ Ik knikte. Ik draaide me op zijn schoot zodat ik hem in zijn gezicht aankeek. ‘Mijn andere wens was,’ Ik nam ademde diep in, ‘Een kind.’ Jasper’s gezicht verstarde en hij zuchtte. Ik ging meer tegen hem aan liggen en legde mijn hoofd bij zijn nek. Hij streelde mijn haren. ‘En dat kan nu niet meer.’ Zei hij zacht, met een teleurstelling in zijn stem.