Zesenvijftig|•|

Jasper draaide me om en ging naast me liggen. ‘Pestkop.’ Mompelde hij bijna onverstaanbaar. Ik lachte beledigd. ‘En wie verleid mij dan?’ Jasper glimlachte en ging op zijn zij liggen. ‘Ik had niet verwacht dat jij zo was.’ Ik grinnikte en keek naar het plafond. ‘Ik mocht dan wel blind zijn, maar ik ben er gelovig opgevoed. We gingen vroeger ook elke zondag naar de kerk, maar sinds mijn twaalfde deden we dat niet meer.’ Jasper drukte een kus op mijn schouder. ‘Jasper, je maakt het moeilijk voor me.’ Siste ik. Jasper kreeg een grijns op zijn gezicht. ‘Laat dat.’ De grijns verdween. ‘Zo was je helemaal niet toen ik je leerde kennen, je was altijd zo rustig, en zei bijna niets.’ Jasper knikte. ‘Het is moeilijk voor mij om tussen mensen te zijn. Al de verschillende emoties, en hun geuren.’ Ik knikte. ‘Was het moeilijk om bij mij te zijn?’ hij knikte. ‘Soms. Maar jij maakte me altijd vrolijk. Je zag alles positief in terwijl je zoveel pijn vanbinnen had, je verstopte het gewoon en probeerde de mooie kanten van het leven te vinden.’ Ik glimlachte. ‘Het leven heeft ook zijn mooie kanten.’ Ik drukte mijn lippen zacht op de zijne, wetend dat hij zal begrijpen dat ik hem bedoelde. Hij glimlachte weer. Ik leunde op mijn ellebogen, zodat ik goed voor hem zat. ‘Dus je vond het fijn om bij mij te zijn, omdat ik je geen verdrietige en pijnlijke emoties liet voelen.’ Hij knikte. ‘En je was het mooiste meisje dat ik ooit had gezien.’ Ik keek naar beneden. Als ik nog mens was, bloosde ik nu heel erg. ‘Jij bent ook erg veranderd.’ Ik keek hem weer aan. ‘Dat komt door jou.’ Hij glimlachte weer. Hij wou weer wat zeggen, maar ik drukte mijn lippen weer op de zijne. ‘Wees stil en geniet van deze nog rustige nacht.’ Fluisterde ik en legde mijn hoofd op zijn borst. Ik wist dat Jasper aan het nadenken was terwijl hij met zijn hand over mijn haar ging. Misschien zou “Niet voor het huwelijk.” Iets bij hem hebben losgemaakt. Ik dacht vroeger altijd aan mijn toekomst, die ik niet zou hebben gehad als ik dood was gegaan. Ik dacht altijd dat er geen kans was voor mij om te trouwen, wat ik wel graag wou. Een kinderwens had ik ook gehad, het liefste een meisje, maar dat is onmogelijk nu en daar moet ik maar mee leren leven. ‘Madelein?’ ‘Ja?’ ‘Waar denk je aan?’ Ik verplaatste me een stukje. ‘Aan oude wensen.’