Hoofdstuk 6 (dit hoofdstuk is uit het oogpunt van Bas)

Daar zit ik dan. Ik heb net mijn ‘vriendinnetje’ vermoord.
Omdat ze teveel wist. Ze is achter mijn geheim gekomen. Een halfuur geleden stond ze nog tegen me te schreeuwen over mijn geheim. Ze wist dat ik bij de gijzeling was van de 3 Nederlanders. En ook dat ik een van de mensen was die ze dood gemarteld heeft. Ik was de enige die kon ontsnappen aan de politie die binnen vielen. Ik ging helemaal aan de andere kant van het land wonen, veranderde mijn naam, en verfde mijn haar blond.
Toen ik net terug kwam van mijn huizenjacht, zag ik haar. Neve. Ze was met Ivan en Alice opstap. Ik mocht nu niet verliefd worden, ik zat midden in een klus. Ik moest een man vermoorden die nogal moeilijk te vinden was. Dus probeerde ik haar uit mijn hoofd te zetten, maar het lukte niet. Ik wist dat ze me zou afwijzen dus om toch een beetje in haar buurt te kunnen komen nam ik verkering met Alice, ik mocht haar eigenlijk helemaal niet, maar ze was smoor op me dus dat kwam goed uit. Alleen door mij zagen Neve en Alice elkaar steeds minder. Ik zit zo in gedachten verzonken dat ik niet gehoord had dat er iemand binnen was gekomen. Totdat ik haar stem hoorde.
“Nee, nee, nee, wees alsjeblieft niet dood, wees alsjeblieft niet dood. Sorry dat ik nooit een goede vriendin ben geweest. Zeker de laatste tijd. Sorry dat ik er niet voor je was.”
Ik ga geruisloos achter haar staan. Nu Alice echt naar de overkant van de brug is gaat Neve nog harder huilen en pakt haar telefoon. Voordat hij ook maar ontgrendeld is pak ik haar stevig bij haar pols. Ze kijkt naar mij en naar mijn dolk.
“dat zou ik maar niet doen Neve Patch Deeheart. Tenminste als je leven je lief is.” Fluister ik.
“wat heb je met haar gedaan?” schreeuw ze. Het doet me pijn om Neve zo te zien. Huilend om haar vriendin die ik gedood heb. Ik probeer zo goed mogelijk een spottende toon in mijn stem te leggen als ik zeg: “zoals je misschien wel kan zien, heb ik haar vermoord, …. ik degene op wiens schouder ze heeft gehuild toen ze besefte dat ze je kwijt was” Ik lachte. Ik kijk maar Alice met een walgende blik in mijn ogen. Hoe kan iemand zoals Neve in gods naam bevriend worden met zo iemand als Alice? Ik stond nog steeds achter haar en had ook nog steeds haar pols vast.
“ik degene waarop ze smoor verliefd was.” ga ik verder. “en later mee wilde trouwen, dat vertelde ze me in ieder geval. Ha, alsof ik dat zou doen, met haar trouwen.” Ik lacht in zichzelf bij de gedachte alleen al dat ik met z`n kreng zou moeten trouwen.
“waarom?!!!!!!!!!!! Klootzak die je bent!!!!!!!!!. Waarom?!!!!!!!” schreeuw ze nog harder. Ik voelde allerlei verschillende gevoelens door elkaar. Woede omdat juist Neve hier moest zijn, waardoor ik gedwongen ben om haar ook te doodde, verdriet, omdat ik dat niet wil, pijn omdat ik zo dadelijk de liefde van mijn leven moet vermoorde, maar ook blijdschap. Omdat ik Alice de dood heb gegeven die ze verdiende, langzaam en pijnvol. Ik dwing mezelf om mijn hand met de dolk op te heven en de punt tegen haar rug te zetten.
“als ik jou was zou ik niet zo schreeuwen. Zo en nu opstaan.”
Toen ze niet meteen deed wat ik zei, duw ik de punt van de dolk door haar huid. Ik voel de warmte van haar bloed dat op mijn hand komt. Dat zich nu vermengde met het bloed van Alice. Ze gilt het uit, maar besluit wel om te doen wat ik zeg. Ik zwaai dreigend met mijn dolk en zie dat ze haar vuist in haar mond doet om maar niet te gillen.
“ik heb haar vermoord omdat zij veel te veel wist. Veel en veel te veel. En wees nou even zo lief om deze hier even vast te houden.”
Ik hou het mes vast waarmee ik Alice vermoord heb. Ze pakte het beverig aan. Ik wou haar geen pijn doen, maar door mijn werk moet het wel. Neve liet het bebloede mes vallen en keek naar haar bebloede handen.
“zo dat moet genoeg zijn. Nu jouw vingerafdrukken op het mes zitten zal iedereen denken dat jij het gedaan hebt. En dan kan ik nadat ik jou heb weggewerkt vertellen dat ik net te laat kwam en dat jij Alice in een woede aanval hebt vermoord en dat je nadat dat tot je doordrong je jezelf van kant maakte.” Dit trucje had ik al eens eerder gebruikt. Toen had ik de man van het slachtoffer de schuld gegeven. Niemand is daar ooit achter gekomen. Ik weet zeker dat niemand hier ook ooit achter komt. Maar het doet me wel pijn om haar de schuld te moeten geven.
“dus zo denk je hier mee weg te komen?” vraagt ze met betraande ogen.
“ja dat denk ik inderdaad. Neve Patch Deeheart” Zeg ik terwijl ik haar dwing om naar een deur te lopen. Op de deur zat een slot. Een groot, rond slot gemaakt van een donkergrijs materiaal. Waarschijnlijk ijzer. En in het midden van het grote ronde slot zaten 15 ronde dingen met cijfers waarmee ze in films altijd een code moeten draaien om een kluis te openen.
Ik doe de deur open en duw Neve naar binnen.
“Zo blijf hier even zodat ik even een ander mes kan zoeken waarmee ik je kan doden. Want mijn mooie dolk ga ik niet aan je verspillen. En als je het waagt om te proberen te ontsnappen, maak ik er een langzame dood van. En als het je lukt, dan weet ik je te vinden” en met die woorden gooi ik lachend de deur en draai me gelijk om. Ik moet moeite doen om mijn tranen te bedwingen niet te gaan lopen. Ik loop naar de keuken, eenmaal daar aangekomen zoek ik een goed mes waarmee ik haar zou kunnen doodde. Na vijf minuten heb ik er een gevonden en ga terug naar de gang waar de deur is waar ik Neve in heb opgesloten.
Maar als ik in de gang kom zie ik de deur nergens meer. Godver, waar is die deur heen?
Ik duw tegen de muur waar vijf minuten geleden nog een deur heeft gezeten.
Dan zeg ik wel dat ze ontsnapt is.
Ik pak mijn mobiel en type het alarmnummer.
Als er wordt opgenomen vertel ik het verhaal, en binnen een kwartier is de politie en alles er al.
Het doet me wel pijn dat ik Neve moet beschuldigen, maar anders moet ik in het gevang. En dan ga ik er zelf aan omdat ik mezelf heb laten oppakken.