76.
Ik was in één stuk naar een grote open plek in het bos gerend. En ik begon te huilen. Ik voelde me echt zo schuldig. "Hope?" Het was Alice. "Sorry.", huilde ik. "Wat is er?", vroeg Alice. "Heb je het nog niet gehoord?""Wat?""Mama. Ze is dood." Alice trok me tegen zich aan. "Alice, het is mijn schuld. Ik wil niet terug. Mag ik alsjeblieft met jouw mee?""Hope, luister, het is niet jouw schuld." Ik wilde het niet horen, want voor mij klonk het als een leugen.
Alles leek zo snel te gaan. De begrafenis en daarna wilde ik het liefste zo ver mogelijk weg van La Push. Papa ook en Collin wilde me niet alleen laten. Ik wist dat ik alles zou missen, maar tegelijk was alles een herinnering aan wat ik had verpest. Ik kon zien dat papa het er erg moeilijk me had, dus ik stelde voor om naar Brazilië te gaan. Vooral omdat dat het eerste was dat in me op kwam en ook omdat het ver weg was. Ik liep voor de laatste keer over het strand. Ik keek voor de laatste keer naar de zee en keerde het toen de rug toe, om hier nooit meer terug te komen.
Er zijn nog geen reacties.