A Trip Trough Colors.

White.
Je springt op de trein, en net daarna reid deze weg. Je had geen kaartje nodig, in Witter controleerden ze de witten niet. Die waren eerlijk, en altijd lief, deden nooit iets fout, en lieten nooit hun kleuren zien. Mooi niet dus. Er was één wit die wel een keer wat anders wil, en die zit nu lekker te zwartrijden. Wanneer ze hier weg was, dan zal ze haar naam veranderen in Sea. In Witter heette iedereen als Winter, Snow, Ice, With, enzovoort. De trein reed maar door en door, en eindelijk was ze er. Blueville. De mensen daar waren geweldig. Ze waren niet allemaal hetzelfde, ze waren net iets anders dan de ander. Langzaam maar zeker begon ze zelf ook een blauwe tint te krijgen. Snel werd het ook saai. Weer stapte ze op de trein, deze keer naar CheeseMountain. Haar blauw en wit werd nu vermengt met een gele schijn. Maar ook dit was niet goed genoeg. Pinkerdy was de volgende stop. Weer mengde er wat roze in haar. Maar overal waar ze ging verveelde. Na elk mogelijk dorp in deze saaie wereld gezien te hebben, stapte ze op de allerlaatste trein. Deze trein zat onder de kleuren. Aan het einde van de rit zag ze een grote flits vol met kleuren, en toen stopte de trein. Deze wereld had ze nooit gezien. Iedereen zat vol met kleuren, wanneer ze uitstapte zag ze haar reflectie. Ze was niet meer het meisje dat ze eerder was. Ze zag eruit als een... mens. Hierover had ze gehoord van haar oma. Opa was ook op avondtuur gegaan, en kwam uiteindelijk te realiseren dat hij menselijk geworden was. Oma had gezegd dat dit gevaarlijk was, en alle kleuren bij elkaar niet kon, maar deze nieuwe wereld was helemaal zo slecht niet. Oma was fout. Waarschijnlijk omdat ze er zelf nooit echt geweest was. Je liep door de straten heen, en toen kwam je op een plek waar alles groen was. Net als in de oude werelden. Je ging zitten op een groen oppervlak. Oma had dit gras genoemd. Er kwam een groep mensen op je af. Rare wezens waren het. Een jongen complimenteerde je op je witte haar, en een ander vroeg je naam. Winter, had je geantwoord. Dat vonden ze blijkbaar allemaal geweldig. Ze zeiden dat je hier morgen weer moest zijn, dus dat deed je. De mensen keken je aan alsof je van Mars kwam. Wat natuurlijk niet zo was, je kwam gewoon uit Witter, in een andere demensie. Ze gaven je een spiegel, en zelf zag je het ook. Je haar was groen geworden, en je kleding was verandert van kleuren. Je keek gek op. Dus dit effect kreeg je, als je in deze wereld kwam als een kleur. Ergens geloof je sterk dat deze mensen hun overgroot ouders van miljoenen jaren terug wast ook kleuren waren, en dat ze gewoon de evolutie zijn ingegaan. Alle mensen vonden je helemaal geweldig. En toen ze erachter kwamen dat je geen thuis meer had, vond een jongen dit zijn grote 'kans'. Mensen zijn echt raar.