Drie ¤ 2003

Ik klom de boom uit en sprong op de grond. De zon scheen vandaag niet, tot mijn teleurstelling. Het was gevaarlijk donker buiten. Dat zou betekenen dat ik binnen moet zijn vandaag, wat ik nooit fijn vind, tussen allemaal mensen. Ik rolde mijn kleine deken op en propte hem in mijn kleine rugtas. Ik rekte me uit, ik was helemaal stijf. Wat ook wel logisch is als je in bomen slaapt, maar het ligt beter dan parkbankjes of de grond, vind ik zelf. Ik gaapte en keek rond. Het was erg stil en rustig in het bos, alsof hier geen mensen mochten komen. Toen ik diep in de verte keek zag ik ook een hek, hoe ben ik erover heen gekomen?! Toen ik beter keek zag ik een hoge boom, de boom waar ik in was geklommen. Ik was er gewoon overheen gesprongen. Het hek hoorde helemaal bij het huis, ouderwets, maar erg mooi. Ik deed mijn rugtas goed om en draaide me richting het huis. Toen ik er langzaam naartoe liep werden de details nog mooier. Anno 1856. Een hele tijd geleden gebouwd, en altijd in dezelfde mooie staat gehouden. Het was echt prachtig. De houten gevel kwam mooi uit op de bakstenen en de raamkozijnen. De grote voordeur zat vol met details, zo verschrikkelijk prachtig. Het huis zag er onbewoond uit. misschien waren de eigenaren overleden of op vakantie, maar je kon zien dat ze er al een lange tijd niet geweest waren. De binnenkant was echt prachtig. Ik liep naar de deur. Natuurlijk was die op slot, maar ik wist sleutel verstop plekken. Niet onder een bloempot, of deurmat. Raar. Ik keek rond en zag net voor het huis een boom met een klein gat bij de wortels, tegen de stam aan. Ik stak mijn hand erin en voelde een klein flesje. Ik glimlachte en trok het eruit. In het flesje zat de sleutel. De sleutel die in het sleutelgat paste. Voorzichtig opende ik de deur. Ik wist dat het inbraak was, maar ik ben altijd al nieuwsgierig geweest. Vooral naar mooie gedetailleerde huizen.