|| OO7

Ik voelde haar blik branden maar durfde niet om te kijken. En dan had ik het niet over Ella, nee, zeker niet. Romi zat achter haar en probeerde mijn aandacht te trekken. Zenuwachtig beet ik op mijn lip, om mezelf te bedwingen. Maar ik was zo stom om me om te draaien en ik liet mijn blik op Romi rusten. Ongerustheid stond in haar ogen, ze begreep het niet, was nieuwsgierig en wilde alles weten. Ik schudde zacht mijn hoofd, waarmee ik bedoelde dat ze me met rust moest laten, dat ze me niets moest vragen. Maar ik kon Romi, ze zou me net zo lang achtervolgen tot ik alles zou vertellen. Ik voelde hoe Julian me aantikte en snel draaide ik me om en keek hem vragend aan. Hij zei niks, maar keek me enkel aan. Woede, angst, maar vooral verdriet. Dat waren de vele emoties die ik voelde.
Als een reflex deed ik mijn boeken dicht en gooide ze in mijn tas toen ik merkte dat de les al voorbij was en ik had geen idee waar het over ging. Het kon me ook weinig schelen om eerlijk te zijn, ik wilde zo snel mogelijk weg. Ik liep het lokaal uit, ging een aantal trappen omhoog en vervolgde mijn weg door de drukke gangen. Maar toen ik die ogen zag wilde ik me omdraaien en vluchten.
‘’Lotus!’’ zijn stem klonk dreigend, en ik wist dat als ik nu door zou lopen ik het volledig had verpest. Dus ik nam een grote hap lucht, en rechtte mijn rug om mijn broer aan te kunnen kijken. Ik probeerde in zijn ogen te lezen wat hij voelde, maar ik kwam er niet meer uit. ‘’Lotus..’’ deze keer klonk hij wat milder maar ik vreesde voor het ergste. Dus ik beet op mijn lip – iets wat ik altijd deed als ik nerveus of zenuwachtig was – en keek hem afwachtend aan. Ik stond klaar voor een scheldpartij, waarin hij me zou kleineren waar zijn vrienden bij stonden om me uit te lachen, om mij de grond in te trappen, of om onze vader een reden te geven om mij te laten vallen. Ook al leek dat laatste niet eens zo heel erg. Ik had al het gevoel dat hij me niet moest, mij niet zag als zijn dochter omdat ik niet aan zijn perfecte waanbeeld voldeed. Een bloedverrader, dat was ik volgens hem. Het deed me pijn, want hoe mijn vader ook tegen mij sprak, ik hield van hem. En ik zal altijd van hem blijven houden. Maar ik wist niet hoe ik dit kon oplossen. Mijn vrienden loslaten was niet alles, nee, ik moest zoals Draco worden. Maar zo was ik niet, en zo zou ik nooit kunnen worden.
‘’Lotus.’’ Draco’s stem deed mij doen terug keren naar de werkelijkheid. ‘’Weet wat je kiest, want het kan alles veranderen.’’ De woorden deden zijn best om door te dringen in de grijze massa in mijn hoofd, maar een niet te benoemen barricade zat in de weg. Een paniekerig gevoel ontstond in mijn lichaam. Ik draaide me om en liep weg, waarheen wist ik niet. Dat maakte me ook niet uit, zolang ik maar weg was van Draco en alle anderen. Ik liep het kasteel uit, de regen in. Het weer leek zich aan te passen aan mijn humeur. Normaal had ik een hekel aan dit weer, maar op dit moment kon het me niks schelen. Het gaf me enigszins een kalmerend gevoel. Ik voelde hoe mijn gewaad langzaam aan steeds kouder begon aan te voelen, een rilling liep over mijn rug maar ik bleef buiten. Ik ging zitten op de kille grond en de geur van het natte gras drong door mijn neus. De tranen vonden een vrije weg en liepen over mijn wangen, net als de vele regendruppels. Mijn gevoelens waren enorm dubbelzinnig en ik had het gevoel dat ik gek zou worden als ik zo bleef rond lopen. Ik kon geen afstand nemen van mijn vrienden, en daarmee vooral Ella. Maar ik wist niet wat ik aan zou moeten zonder mijn ouders, en Draco. Ik voelde een hand op mijn schouder en keek geschrokken om. Achter mij stond Romi, met haar neef, Harry Potter.
‘’Julian heeft het ons verteld.’’ Romi verbrak de stilte. Ik vormde een simpele ‘oh’ met mijn lippen en ik merkte dat ze naast me kwamen zitten. Romi leek niet erg blij met het kille weer, maar toch bleef ze hier. Ik voelde een arm om me een en keek recht in Harry’s gezicht, die me vol medelijden aankeek. ‘’Ik weet dat we elkaar niet goed kennen. Maar we staan allemaal achter je, wat je ook beslist.’’ Ik wist niet wat ik moest antwoorden dus ik besloot mijn gezicht af te wenden. Hij kneep zacht in mijn schouder. ‘’Kom mee naar binnen.’’ Ik liet me omhoog trekken en liep met Harry en Romi naar binnen.
‘’Ik ga naar de leerlingenkamer.’’ Mompelde ik snel en zonder op antwoord te wachten liep ik weg. Doordat Romi en Harry naar me toe kwamen was ik alleen maar nog meer in de war. Ik had er geen extra vrienden bij nodig, en al helemaal niet uit Griffoendor. Ze zouden het alleen maar erger maken, vooral Harry. Ik haalde een natte pluk haar uit mijn gezicht en liep de leerlingenkamer in. Ik kreeg vragende blikken en Julian sprong gelijk op maar ik liep hem voorbij en ging de trap op de slaapzalen in. Ik was blij dat ik de enige was in de slaapzaal en liet mezelf op mijn bed vallen. Wederom rolden de tranen over mijn wangen en ruw veegde ik ze van mijn wangen af. Op dit soort momenten vroeg ik me af wat ik hier nog deed. Ik zou net zo goed mijn koffer kunnen pakken om te vertrekken. Blijkbaar veroorzaak ik toch alleen maar problemen.