Twee ¤ 2003

Uiteindelijk gingen de starende me irriteren en stond ik op. Ik gooide het zakje van mijn broodje weg en liep het park uit. In de stad was het erg druk, overal waar je keek zag je wel iemand lopen die het druk had, haast voor hun werk of te laat thuis. Domme mensen. In vrijheid leven is veel fijner. Natuurlijk moet je dan wel geld hebben, anders kan je niet leven. Ik dwaalde nu al een paar dagen rond in Chicago, en ik wist zeker dat mensen mij al hadden opgemerkt. Terwijl ik daar aan dacht voelde ik een hand op mijn schouder en draaide ik me verschrikt om. Toen ik zag dat het een politieagente was werd mijn schrik groter, wat heb ik nu weer gedaan? ‘Mensen vertelde me dat je hier al een paar dagen rondzwerft, ben je verdwaald?’ Ik voelde me meteen opgelucht en schudde mijn hoofd. ‘Nee hoor, ik ben alleen aan het nadenken waar ik heen ga.’ De vrouw knikte en wees naar de politiewagen. ‘Zal ik je naar je hotel brengen? Dan kan je je opfrissen, dat maakt de mensen waarschijnlijk bezorgd.’ Ik schudde snel mijn hoofd, kon ze niet gewoon weg. ‘Ehm..nee, dat hoeft niet hoor.’ De vrouw keek me bedenkelijk aan. ‘Ben je van huis weggelopen?’ Ik schudde mijn hoofd. De vrouw dacht het tegenovergestelde en trok me mee naar de auto. ‘Op het bureau bellen we je ouders.’ Ik zuchtte. ‘Mag ik dan even mijn tas pakken?’ Ik wees naar een klein plastic tasje dat op de grond lag, dat helemaal niet van mij was. De vrouw knikte en liet me los, dom mens. Ik liep rustig naar het tasje en net voordat ik bukte zette ik het op rennen. De vrouw schreeuwde naar me. Ze rende achter me aan. Het leek haast alsof ik de hele stad had gehad, maar uiteindelijk kwam ik bij een bos, dat niet het park was. Ik rende het bos diep in en klom in een willekeurige boom. Toen er na ruim een uur nog niemand langs was gelopen sprong ik uit de boom. Wat zijn die agenten toch altijd zo dom, het lukt me telkens weer te ontsnappen. Ik steel nooit iets, maar in die drie jaar denken ze steeds dat ik ben weggelopen van huis. Maar nu ik zestien ben moeten ze toch wel iets anders denken? Vakantie met vriendinnen ofzo. Ik zuchtte en liet me tegen een boom zakken. Het werd al donker. Het bos maakte me niet bang, maar juist rustig, beter dan een park. Ik keek rond, zoekend naar een goede ligboom. Toen ik er in een klom zag ik in de verte een huis, gigantisch groot en mooi. Zo te zien ook erg oud. Het trok mijn interesse, maar ik was te moe. Ik ging morgen wel kijken.