Drieënvijftig|•|

Ik was dagenlang ontroostbaar. Pepijn was mijn beste vriend geweest, mijn maatje, mijn begeleider. Pepijn was de enige waar ik alles kwijt kon. Het was te verwachten, hij was oud. De meeste eekhoorns worden meestal ook niet ouder dan zeven. Kapot liep ik de trap en, meteen door naar buiten tot ik werd tegengehouden door Jasper. Hij trok me in een omhelzing waardoor ik weer begon te snikken. ‘Het was maar een eekhoorn.’ Hoorde ik Emmett mompelde waarna een harde klap volgde. ‘Auw! Rose!’ Ik hoorde Rosalie grinniken. ‘Wat wou je gaan doen?’ vroeg Jasper zacht. ‘Jagen, en daarna naar Giada, ze weet niet eens wat er is gebeurd.’ Jasper knikte en liet me los waarna hij mijn hand pakte en me mee het bos in trok. Samen joegen we, tot mijn teleurstelling vonden we alleen maar herten. ‘Waar is Giada?’ vroeg Jasper na het jagen. Ik wees richting het stuk bos dicht bij het huis en trok Jasper ernaartoe. Giada lag te slapen, maar zodra ik ging zitten werd ze wakker. Het spijt me van Pepijn. Ze wist het al, logisch, door mijn gedachten natuurlijk. ‘Hij was oud. Sorry dat ik niet ben langsgekomen.’ Maakt niet uit, je moest het verwerken. Ze stond op en likte mijn gezicht waardoor ik grinnikte. ‘Wat had ik nou gezegd?!’ Jasper kreeg een glimlach op zijn gezicht. Verbaasd keek ik hem aan. ‘Je lacht weer.’ Mijn glimlach werd groter en ik trok hem naast me. Ik ging liggen en legde mijn hoofd op zijn schoot. Hij streek met zijn hand over mijn haar. Giada legde haar hoofd op mijn been en viel langzaam weer in slaap. ‘Ik heb een verassing voor je vanavond.’ Fluisterde Jasper na een tijdje. Met een twinkeling in mijn ogen keek ik hem aan. ‘Je ziet het vanavond wel, mijn liefste.’ Ik hiel ervan als hij dat zei, het gaf me een warm gevoel van binnen. ‘Ik hou van je Jazz.’ ‘Ik ook van jou Mady, met heel mijn hart.’ Ik glimlachte en legde mijn hoofd terug op zijn schoot en sloot mijn ogen. Ik heb de eeuwigheid tot mijn beschikking, en gelukkig mag ik die met Jasper delen.