21°

Ik was Cynthia dankbaar. Zonder haar was ik nooit thuis geweest, zonder haar was ik een depressief kind zonder een toekomst. Een traan rolde over mijn wang bij de herinnering van een jaar geleden. De tijd gaat zo snel, veels te snel. Het is allemaal zo raar. Ik ben pas anderhalf jaar oud, hartstikke jong, maar ik voel me zo volwassen. Ik ga me niet door mijn leeftijd tot dingen verlagen, ik mag heus wel zoenen, ook al vond mijn vader dat eerst een probleem. Ik woon niet meer bij de Cullens. Ik ben samen met Leah verhuist naar La Push, ze miste haar familie. Maar om het seizoen gaan we een weekje terug, voor mij om mijn familie weer te zien. Ze wonen nog steeds in Londen, maar hebben wel verhuisplannen. Diep in het bos van Londen bij een grote bloesemboom staan een sierlijke grafsteen, in de vorm van een bloem. Cynthia’s grafsteen. Er was niets meer van haar over, maar dat betekend niet dat we har niet moeten herinneren. Zonder haar was ik misschien wel dood geweest, en dat weet iedereen. Ik leg een rode roos voor het graf en veegde de traan weg. ‘Bedankt voor alles.’ Fluisterde ik zacht. Leah legde haar arm rond mijn middel en veegde nog een traan weg. Ik glimlachte naar haar en drukte een kus op haar haar. Ze streelde mijn wang. ‘Kom, we moeten nog naar je ouders.’ Fluisterde ze zacht. Mijn glimlach werd groter. Leah was een tijdje gestopt met het wolf-zijn, voor een wens van haar. En na die tijd word ze weer wolf om te genieten van ons lange leven. Om precies te zijn, om nog iets minder dan zes maanden. Ik ging met mijn hand over haar buik die al wat boller was. Ze was al drie maanden zwanger. Ze glimlachte en drukte een kus op mijn lippen. Ik had nooit gedacht dat Leah kinderen wou, ze leek me het typte niet voor. Maar het was een stille wens van haar. En het maakte haar niet uit dat het kind voor een klein deel vampier zou zijn, ze wou een kind met mij. Niemand wist het nog van mijn familie. Leah’s familie en heel La Push wisten het wel, en ze waren blij voor ons. Het is moeilijk te geloven, maar de roedel heeft mij goed geaccepteerd, ook al ben ik driekwart vampier. ‘Ben je klaar?’ vroeg Leah zacht. Ik wierp nog een blik op Cynthia’s graf en knikte. Ik had het erg moeilijk gehad na Cynthia’s dood. Natuurlijk hield ik van Cynthia, op de vriendschappelijke manier, het was vreselijk om haar lach en haar stem niet meer te horen. Haar gezeur en haar hopeloze manieren om mij over te halen om dingen te doen. herinneringen van Cynthia zijn onvergetelijk, Cynthia is onvergetelijk. Een kleine glimlach vormde mijn gezicht. Ik zal haar nooit vergeten. Ik keek Leah aan en tilde haar op waarna ik begon te rennen naar de Cullens. Ze zaten allemaal hun dagelijkse ding te doen in de woonkamer, op Carlisle en Esmé na. Esmé was bloemen aan het planten in de tuin en Carlisle hielp haar. Carlisle zal alles doen voor Esmé. Ze keken beide op toen ze ons hoorde. Carlisle keek al naar Leah en glimlachte, natuurlijk wist hij het al, hij was dokter. Esmé stormde op ons af en omhelsde ons. ‘Gaan jullie mee naar binnen? We hebben nieuws.’ Esmé knikte nieuwsgierig en volgde ons terwijl ze Carlisle hand pakte. Binnen werden we beide omhelst. Mijn moeder wou me maar niet los laten. ‘Je moet veel vaker langskomen!’ Ik grinnikte. Toen ze me uiteindelijk losliet ging ik naast Leah staan en sloeg mijn arm rond haar middel. ‘We hebben leuk nieuws.’ Iedereen kreeg een nieuwsgierig blik behalve Edward en Carlisle, die wisten het beide al. Ik keek naar Leah. ‘Leah is zwanger..’ Mijn moeder was al meteen blij. ‘van een tweeling.’