[ONE] Schoolreis !

Het was 11u als ze in Londen aankwamen. Iedereen ging naar de personen toe waarmee ze een kamer deelden. Dus Amber, Jessica, Sarah en Julie stonden bij elkaar. Ze wachtten op hun taxi. Toen die bij hen was stopten de meisjes hun bagage in de koffer en stapten in. Het was best krap, met 4 vanachter. Maar dat bederfde de pret niet. Na ongeveer een halfuur rijden, er was veel file in Londen, waren ze aan hun hotel aangekomen. De meisjes gingen naar de balie, de sleutel van hun kamer halen en liepen naar hun kamer. Sarah opende de deur en toen de 4 meisjes hun kamer in liepen stonden ze versteld van verbazing. Hun kamer had een hypermoderne keuken met living. En alle 4 de kamers waren dan nog eens iets waarvan je alleen maar kon dromen. En het viel wel op dat de kamers helemaal naar hun smaak gemaakt waren. Julies kamer was mooi groen geschilderd en stond vol met kuikentjes. Sarahs kamer was helemaal rood, de kleur van de liefde, en dat straalde haar kamer ook helemaal uit. Jessica’s kamer was dan weer paars en had iets aparts, maar dat was Jessica wel, apart en uniek! En Ambers kamer was dan weer hemelsblauw en had weer iets magisch. Precies Ambers droomkamer. Hier zou ze zich wel heel thuis voelen de komende 2 weken. En maar goed ook zo zou ze geen heimwee krijgen. ‘Kom op meiden, genoeg gedagdroomd!’ Het was Julie die de meisjes uit hun dagdroom wakker maakte. ‘We moeten onze koffers uitpakken en naar beneden gaan. Mevrouw Degrip moet nog iets vertellen tegen ons.’ De meisjes pakten snel hun koffers uit en gingen naar de zaal beneden. ‘Welkom iedereen. Ik hoop dat het een fijne vlucht geweest is en dat iedereen zijn koffer al heeft uitgepakt. Want zoals jullie al weten verblijven we de komende 2 weken hier in dit hotel. Maar van die 2 weken heeft de directie besloten om er 2 maanden van te maken. Omdat iedereen goeie resultaten had en we toch genoeg geld hadden.’ Iedereen die in de zaal aanwezig was stond de juichen en te roepen van geluk. 2 maanden weg van huis, in een droom hotel leven en in Londen dan nog wel! Zodra de leerkrachten nog wat tips en regels hadden meegegeven vertrok iedereen in de stad of naar hun kamer. De 4 meisjes gingen eerst naar hun kamer om van kleren te veranderen. De zon scheen buiten, dus besloten ze om iets luchtigs aan te trekken. Zodra ze klaar waren liepen ze naar buiten. Niet ver van het hotel was er een park, ze besloten om maar eens daarheen te gaan. Er was heel veel volk daar en Bill, Tom en zelf Gustav waren daar. O, nee! Dacht Amber, Niet nu al. En ja hoor. Julie, Jessica en Sarah liepen meteen naar de jongens toe en begonnen meteen een gesprek. We zijn nog maar net in Londen en ze laten me nu al in de steek! Wat zal dat dan worden de komende 2 maanden? Amber verloor alle hoop en wou eerlijk gezegd nu al naar huis. Maar dat kon ze niet. Dus besloot ze maar alleen Londen nu te gaan verkennen. Ze liep verder door het park tot ze aan een fontein kwam. Het was er prachtig. Ze was er zo van onder de indruk dat ze niet zag dat er een jongen op haar kwam afgerend, zodat ze uiteindelijk botsten. ‘Ow, het spijt me. Heb je je bezeerd?’ Amber wist nog niet wat er was gebeurt. Ze moest even op haar positieven komen. ‘Euh… Ik denk het.’ De jongen stond recht en hielp daarna Amber recht. Amber keek nu recht in zijn hemelsblauwe ogen, haar lievelingskleur. Er hing een bruine lok voor zijn rechter oog. En Amber merkte nu nog maar op dat hij een kap droeg. ‘Het spijt me.’ ‘Geef niets, ik had ook moeten opletten waar ik liep.’ Amber voelde dat ze ging blozen dus keek ze maar snel ergens anders heen. ‘Jij bent niet van hier, hé?’ ‘Nee. Hoe weet jij dat?’ ‘Ik hoor het aan je accent. Je hebt geen Brits accent. Waar kom je dan vandaan?’ ‘Ik kom van België.’ Ze zag aan zijn blik dat hij België niet kende. ‘Waar de beste chocolade vandaan komt.’ ‘Ow, de Belgische chocolade. Mmm ik vind die de beste. Is de hoofdstad daarvan niet Brussel,’ ‘Ja! Je kent België niet maar wel de hoofdstad.’ ‘Ja door de chocolade.’ Amber lachte. ‘En wat brengt jou in Londen?’ ‘Euhm… Schoolreis. 2 maanden.’ ‘Wauw, jouw school is gul.’ ‘Ja, dat verbaasde mij ook.’ Even volgde er een stilte. ‘O, ik heb me nog niet voorgesteld, ik ben Georg.’ ‘Hay, ik ben Amber.’ ‘Mooie naam.’ ‘Bedankt, euh… jou naam is ook mooi hoor. Je hoort het alleen niet in België.’ ‘Ja, hier ook niet zo heel vaak.’ Amber lachte en deze keer bloosde ze. Ze hoopte dat Georg het niet zag. Maar voor hij nog iets kon zeggen zag Amber een stel bezeten tieners hun kant op rennen. ‘Ik moet er vandoor. Veel plezier in Londen.’ En voor Amber nog iets kon zeggen was hij er van door. De bezeten tieners passeerden haar in een ruk wind, en liepen in de richting waar Mac zo juist was verdwenen. Georg…