50- Nou, dat deed pijn....

Ik vond het irritant dat ik de hele tijd sliep, want nu was ik bij alle mensen waar ik bij wou zijn; de twee families waartoe ik behoorde. Geen van hen moest slapen, eten, zijn tijd verdoen aan alle nutteloze dingen die ik wel nog steeds deed. Binnenkort zou dat allemaal veranderen, binnenkort hoorde ik bij hen, maar dan zouden ze niet meer samen zijn. Carlisle keek me nog steeds afwachtend aan. 'Maar wat voor gevolgen heeft het voor de Baby?' vroeg ik opnieuw.'als ik vroeger beval?' vroeg ik hem. Carlisle kwam in een zetel naast mijn bed zitten, vooral zich richtend tot Marcus en mij. 'Ik ben niet zeker of het kwaad kan. We weten van Bella's zwangerschap dat we vroeger kunnen overgaan tot een "bevalling". Het is geschift om te wachten tot de baby er zelf klaar voor is, te zien dat de baby voor jou moeilijker te houden is dan voor Bella' ik kon niet goed tegen de gedachte dat ik niet goed voor mijn kleintje kon zorgen. Blijkbaar was dat te zien op mijn gezicht. 'Omdat het kleintje sterker lijkt, en meer in staat om dingen te doen. Wij hebben gewacht tot op het moment dat Edward Nessie's gedachten kon horen, maar eigenlijk is dat al behoorlijk laat. Het zou gemakkelijk eerder kunnen, te vroeg kunnen we nu niet zijn, want de baby groeit snel genoeg om de schade te kunnen beperken.' zei hij, maar er was toch iets van onzekerheid in zijn stem, en ik was niet de enige die het hoorde. 'Je bent niet zeker.' zei ik, het was geen vraag maar een vaststelling. 'We kunnen nooit helemaal zeker zijn.' mompelde Carlisle. Ik schudde mijn hoofd. 'Ik houd hen zo lang mogelijk.' zei ik koppig. Ik hoorde Edward en Marcus zuchten, maar ik weet dat Rose het met me eens zou zijn. Ik hoorde dat Edward zachtjes snoof.'Natuurlijk, omdat ze er zo van overtuigd is dat het een echte normale baby is. Of toch zo normaal mogelijk.' mompelde hij. 'Echt, ik vraag me af... Ik ben bang dat ze nog eens iemand echt de dood in gaat drijven voor die baby.' zei hij hard. ik schudde mijn hoofd. 'Vampiergif helpt niet altijd.' zei Marcus met een vreemde, treurige blik in zijn ogen. 'Ja ja, weet ik, als mijn hart stopt met kloppen...' mompelde ik verveeld. Sinds mijn derde herhalen ze het voor me. Ik vond het gewoon zo vervelend. Edward keek me aan alsof ik de grootste fout van mijn leven beging. Marcus keek me aan alsof.... alsof ik op sterven lag, dacht ik zacht. ik keek naar Edward die zachtjes knikte. Dus Marcus ging ervan uit dat er een grotere kans was dat ik het niet zou overleven. Ik keek hem koppig, maar ook boos aan. ik kreeg weer last van een van mijn kinderachtige woedebuien die ik -volgens de vampiers in volterra, en volgens mijn andere vaders- van Caius had meegekregen. 'Stop. Met. Te.Doen.Alsof. Ik. Op. Mijn. Sterfbed. Lig!' riep ik luid. 'Ik ga NIET dood, accepteer het gewoon dat je nog even met mij opgescheept zit! Voor de eeuwigheid of zo!' mijn stem ging steeds hoger en luider, en ik wist nu al dat ik de komende week niet erg veel zou babbelen, want ik zou het niet meer kunnen. Wel, mijn stembanden toch niet. Plots voelde ik stuiptrekkingenen in mijn buik. Ik maakte mezelf tot een bolletje en dan rekte ik uit om mijn rug te bollen. Ik hield mijn hand voor mijn mond om het braaksel tegen te houden dat langs mijn keel terug naar boven kwam. Welke idioot stapt dan ook in mijn maag? plots besefte ik iets. Het was niet de schuld van mijn kleintje, het was mijn schuld. Ik liet het schrikken, waardoor ik zo bewoog. Als ik niet geroepen had, dan zouden mijn kleintjes niet wakker gesprongen zijn, en zouden ze niet geprobeerd hebben om mijn maag toe te stampen, of mijn buikwand door te trappen. Het was allemaal mijn schuld. Edward zuchtte luid, en hij leek heel erg van plan te zijn om met zijn hoofd tegen de muur te bonken. Waarschijnlijk zou hij het ook gedaan hebben, mocht hij dan niet het hele huis afgebroken hebben.
Ik hield mijn eten gelukkig binnen, en met mijn hand masseerde ik zachtjes de plaatsten waar ik gestampt was, maar aan mijn maag kon ik niet erg veel veranderen. Rose gaf me meteen een beker bloed om op te drinken. ik dronk het bloed gulzig op -ik zat nu aan een gemiddelde van 6 bekers voor ik genoeg had en niet meer dreigde om er zelf om te gaan -iets wat Carlisle me niet liet doen om Bella Bevalling situaties te vermijden.- wat ongeveer overeen kwam met 4.5 liter in 1 "maaltijd" die grotendeels bestond uit 5 bekers dierenbloed, een halve beker "gewoon" bloed voor en na de 5 bekers. Ik keek naar ewdard wanneer ik dronk. Waarom zucht je? dacht ik in mijn hoofd. Hij keek me heel even aan en ik denk dat ik zijn ogen ook even naar Aro en Caius zag flitsen. 'Omdat ik vind dat je helemaal doorgedraaid bent, en dat je deze "ik word mammie" waanzin veel te ver drijft, nog verder dan Bella en Rose samen.' zei hij grimmig. ik glimlachte. 'Hmm, totaal geschift. Bedankt voor het compliment,' mompelde ik zacht. Daarna kwam Carlisle. 'Edward zei me dat je het gevoel had dat de baby in je maag heeft getrapt, ik zou graag even checken dat die niets gescheurd heeft, anders bloed je misschien dood.' zei Carlisle luchtig. 'Meen je dat, en zou daar iemand last van hebben?' vroeg ik sarcastisch toen Marcus me ophefde om me naar het mini ziekenhuis te brengen dat nu in Carlisles bureau was. Toen ik Edward zag, stak ik mijn tong uit en dacht; Verrader! Hij grijnsde naar me en ik hoorde hem zacht iets mompelen. Het leek verdacht goed op; 'Kijk, dat noem ik pas een compliment.' Ik schudde mijn hoofd terwijl Marcus me onder de scanner -of wat het dan ook moest voorstellen- legde.