¦Epiloog¦

5 jaar later.

De vakantie was langer dan gepland. Vijf jaar. Ik heb de mooiste plekken gezien en het meeste herinnerd door de rust die ik had. De rust en de foto’s die ik had meegenomen hielpen me erg. Ik mis delen in mijn geheugen, maar het belangrijkste is terug. Ik heb eindelijk een auto gekocht en ik ben onderweg naar huis. Huis. Een glimlach verscheen op mijn gezicht toen ik mijn huis zag. Het zag er nog netjes uit. Ik had Melissa mijn huis geleend, ze vond het leuker in La push dan in Seattle. Ze zal wel veel gefeest hebben. Ik grinnikte bij de gedachte. Ik parkeerde mijn auto en stapte uit. Uit de achterbak trok ik mijn koffer en rugtas. Ik hing mijn rugtas aan een schouder en hield mijn koffer goed vast. In die vijf jaar bleef ik veranderen in een wolf, het eeuwige leven geef ik toch mijn voorkeur, er is zoveel te bleven. Ik ben meer over Jason hen dan dat ik zou hebben gedacht, ik mis hem, maar de pijn in mijn hart is verzacht. Ik gooide de kofferbak met een beweging dicht en liep naar de deur. Ik stak de sleutel in het slot en opende de deur. Het zag er nog hetzelfde uit als hoe ik het had achtergelaten. Ik gooide de deur achter me dicht en zette mijn koffer neer. Mijn rugtas gooide ik op de bank en keek rond. Er was echt niets veranderd, misschien wat nieuwe foto’s, maar verder niets. Voetstappen rende de trap af en een verbaasde, en oudere Melissa keek me aan. Ik glimlachte breed en spreidde mijn armen. Ze nam het gebaar aan en omhelsde me. ‘Een kleine vakantie! Je was vijf jaar weg!’ Ik rolde met mijn ogen. ‘Jij en Seth zijn de enige die ik vaarwel heb gezegd, wees blij dat ik je mijn huis gaf, anders zat je nu in Seattle, bij je ouders.’ Ze grinnikte en liet me los. ‘Is iedereen nog in La Push?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Niet iedereen. Jacob woont bij de Cullens en Leah is verhuist, ik weet alleen niet waarnaar toe.’ Ik knikte, jammer dat ze weg is, ik heb haar gemist. ‘Sam en Emily wonen nog in hun huis,’ Ze kreeg een glimlach, ‘En ze hebben een dochtertje.’ Mijn glimlach werd nog groter. Ik was tante. ‘Embry, Jared, Paul en Quil wonen op zichzelf. Collin en Brady nog niet.’ Ik knikte. ‘En Seth?’ Een twinkeling kwam in haar ogen. ‘Je herinnerd je alles weer!’ Ik knikte. ‘Seth woont niet buiten La Push, het kleine huisje is niet te missen.’ Zei ze met een grote grijns. Ik grinnikte en liep het huis uit, richting Sam. Ik opende de glazen deur van het huis en liep naar binnen. Wat gebrabbel kwam uit de woonkamer en ik liep er op af. Een klein meisje met zwarte krulletjes zat op de grond te spelen met poppen. Ze draaide zich om toen ze mij zag. Ik bukte en keek naar haar. Ze was minstens twee. ‘Hey kleintje.’ Het meisje kreeg een grote glimlach op haar gezicht toen ik haar optilde. ‘Wie ben jij? Zet Lillian neer.’ Klonk een mannelijk stem. Ik rolde mijn ogen en draaide me om. ‘Hey troetelbeer, kon je niet melden dat ik tante was geworden?’ Sam gezicht veranderde en hij liep op me af. Hij was ouder geworden, gestopt met het wolf-zijn. Ik glimlachte naar hem en omhelsde hem me een arm, zodat ik Lillian nog kon vast houden. Ik drukte een kusje op het voorhoofd van Lillian. ‘Wat ben jij een mooie meid.’ Zei ik en ik gaf haar aan Sam waarna ik een kus op zijn wang drukte. ‘Een kleine vakantie.’ Mompelde Sam die op de bank ging zitten. Ik rolde met mijn ogen en ging naast hem zitten. ‘Het was niet mijn idee om vijf jaar weg te blijven, ik wou gewoon alles zien.’ Hij knikte. ‘Waar is Emily?’ ‘Bij Sue.’ Ik knikte. ‘Vind je het goed als ik vanavond blijf eten? Ik heb veel te vertellen, en jij blijkbaar ook.’ Zei ik terwijl ik naar Lillian keek. Hij glimlachte en knikte. ‘Dan ga ik nog even iemand opzoeken.’ Hij knikte. Ik liep het huisje weer uit en rende naar buiten. Mijn haar was erg lang geworden, maar ik veranderde toch niet veel meer dus knippen deed ik niet. Bijna uit La Push zag ik een klein rood huisje staan, net over de grens van La push. Seth. Ik rook hem al. Ik rende de grens over, richting het huisje en belde aan. ‘Binnen.’ Mompelde een mannelijke stem. Ik opende de deur en volgde de geur van Seth naar een soort woonkamertje. Er stond een bank, een tv en een grote stoel waar Seth in zat, starend naar de tv. Hij zag er nog hetzelfde uit, alleen erg moe. Je zag niet dat hij ouder was geworden, hij was nu eenentwintig. Hij zag er gebroken uit. heb ik dat gedaan? ‘Seth?’ vroeg ik zacht. Meteen keek hij op. De twinkeling in zijn ogen verscheen. Hij glimlachte en stond op. Ik glimlachte zwakjes terug en liep op hem af en omhelsde hem. ‘Ik heb je gemist.’ Zijn stem klonk schor. ‘Ik jou ook. Ik weet alles weer.’ Fluisterde ik zacht. Hij duwde me iets naar achteren en keek me vol ongeloof aan. ‘Echt waar?’ Ik knikte. ‘Het spijt me dat ik zolang weg was, ik weet hoe het voelt om zonder je inprent te zijn. Maar ik ben terug, en ik ga niet meer weg.’ Hij glimlachte. ‘Ik weet dat het een beetje laat is, maar nog gefeliciteerd met je eenentwintigste verjaardag.’ Fluisterde ik en ik drukte zacht mijn lippen tegen de zijne. Hij was verbaast, en zo keek hij ook toen ik de kus stopte. ‘Het schilt maar tien jaar in leeftijd, maar lichamelijk niets.’ Hij glimlachte. ‘Dan jij nog gefeliciteerd met je eenendertigste verjaardag.’ Ik grinnikte en hij drukte zijn lippen op de mijne. Hij keek me aan. ‘Wat gaan we nu doen?’ Ik glimlachte en keek zijn huis rond. ‘Vanavond trek je bij mij in, maar nu eerst gaan we de rest bezoeken, vooral mijn moeder.’ Seth glimlachte en knikte. Ik pakte zijn hand en trok hem mee naar buiten. ‘Mai?’ Ik keek hem aan, hij had het recht het te weten, iets wat alleen mijn moeder en ik wisten, zelfs Sam niet. ‘Melanie.’

~~{End}~~