¦53¦

Afwachtend keek ik naar de jongens, wachtend tot iemand zich voorstelde. Ik wist zeker dat Sam had verteld over mijn geheugenverlies. Ik liep naar ze toe en ging zelfverzekerd voor ze staan. De jongen voor me stak zijn hand uit. ‘Jacob Black.’ Weer flitsen er beelden door mijn hoofd. Hem als klein jongentje, toen ik weer in La Push kwam, toen ik hem beschermde... Ik pakte zijn hand niet aan, maar omhelsde hem. Hij keek verbaasd. Sam glimlachte. ‘Het helpt.’ Hoorde ik Melissa hoopvol zeggen. Ik liet hem los. ‘Stemmen doen meer dan het uiterlijk met mijn geheugen.’ Jacob glimlachte. Meteen werden de andere jongens enthousiast. ‘Paul Lahote.’ ‘Embry Call.’ ‘Jared Cameron.’ ‘Collin Littlesea.’ ‘Brady Fuller.’ ‘Quil Ateara.’ ‘Seth Clearwater.’ De laatste klonk erg hoopvol. Bij elke naam kwam hun ontmoeting met mij in me op, ik lachte soms zelf over mezelf. Maar tot mijn grote teleurstelling, en de zijne, kom ik een iemand niet herinneren. Seth Clearwater. Ik herinnerde dat ik hem over Jason had verteld, en dat hij bij mij thuis at. Maar ik wist niet meer wat hij van mij was, een vriend? Een soort broertje? Een geliefde? De laatste kon ik alvast doorstrepen, de jongen was veels te jong, minstens zestien. Dat verschilt tien jaar. Seth keek me hoopvol aan toen ik iedereen had omhelst in een teken dat ik ze herinnerde. Ik keek hem goed aan in zijn ogen, maar er kwam niets. Mijn glimlach verdween en ik schudde mijn hoofd. ‘Sorry.’ Fluisterde ik. Hij zuchtte. ‘Waarom ik nou weer.’ Hoorde ik hem mompelden voordat hij het huisje uitrende. Ik kreeg een koude rilling over me heen, een schuldgevoel. Ik keek naar mijn voeten. Het kind huilde omdat ik hem niet herinnerde. Misschien was ik belangrijk voor hem. Ik voelde een hand op mijn schouder en draaide me om. Sam keek me aan. Ik zuchtte en keek hem ook aan. ‘Wat ben ik van Seth?’ ‘Dat moet je zelf weer gaan herinneren Mai.’ Ik knikte en rende Seth achterna, ik had zo’n gevoel dat ik dit eerder had gedaan, maar wanneer?

~~{*}~~