Het monster keert terug.

Ik stond inderdaad mijn auto te wassen. Ik was zelfs in een vrolijke stemming. De baby begon schopjes te geven. En binnenkort wist ik of het een Ejay of een Abby werd. Ik had weleens aan Jake gedacht, maar dat zou te pijnlijk worden. Dus werd het Ejay (Embry, Jacob) voor een jongen of Abby (Angela, Bella) voor een meisje. Plots voelde ik hoe ik met een wilde ruk weggetrokken werd en tegen de tijd dat ik kon gillen was ik al ver weg de bossen in gesleurd.
Ik werd door iemand gedragen en ik wist wel door wie. Zo snel kon maar één ding zijn. Ik worstelde wild om los te komen.
“Laat me gaan! Smerig monster! Het zal je spijten, als Embry en Quil je vinden komt dit je duur te staan!”schreeuwde ik. Later had ik spijt dat ik voor hém een uitzondering maakte op mijn eeuwig durende zwijgen.
Het–ik weigerde hem over hem te spreken als over een mens–negeerde me en ik dacht het zelfs te horen lachen.
“Kalm liefje straks doe je jezelf pijn.” Was het enige wat het zei toen ik wild tegen hem aan begon te meppen. Ik keek naar de grond onder ons en zag dat we door een rivier liepen. Zo vonden Embry en Quil me natuurlijk niet.
Logisch dat het zich geen zorgen maakte. Plots stonden we stil en duwde het me tegen een boom.
"Eindelijk ben je bij mij lieverd." Het streelde mijn wang en ik huiverde. Ik wilde het schoppen, slaan, bijten en wat allemaal nog meer, maar ik wist heel goed dat ik de enige was die daar schade van zou ondervinden dus ik spuwde in zijn gezicht. Het veegde zijn gezicht schoon en bleef grijnzen. Normaal had ik het gezegd dat ik zijn lieverd niet was, maar ik weigerde er nog één woord aan vuil te maken.
"Je bent feller geworden sinds de laatste keer schat. Vind ik wel leuk." Ik keek het walgend aan toen het mijn buik streelde. Net op dat moment voelde ik een schopje en het ding voelde het vast en zeker ook.
Eerst keek het verbaasd en toen zag ik diezelfde grijns op zijn gezicht als van vlak voor Jake’s transformatie. Dezelfde grijns als vlak voor het hem vermoorde. "Bella liefje. Is dit wat je je vriendje wilde vertellen? Wat leuk..." Het legde zijn oor te luisteren bij mijn buik.
"Jammer dat ik geen tijd heb om op jouw te wachten kleintje, mijn vrouw had wel voor je kunnen zorgen." Het had een vrouw? Voor ik erover na kon denken hoe ongelofelijk vreemd het was dat het al die moeite deed om mij te pakken te krijgen om me daarna te transformeren en tot zijn partner te maken – dat was zijn plan maar ik was niet van zin mee te werken – als hij al iemand had, want toen voelde ik iets sterven binnenin me. Mijn baby!
Ik huilde bittere tranen. Het had mijn kleintje dood geknepen als een insect! Ik zakte in elkaar en huilde tot ik niet meer kon. Pas toen ik eindelijk uitgehuild was merkte ik dat het monster weer aan het rennen was.
"Uitgehuild Bels? Mooi zo. We gaan samen een reisje maken en jij houd braaf je mond. Als je gaat gillen dan ben ik meteen verdwenen en tegen de tijd dat je thuis bent heb ik je vader en die honden allang omgelegd. Snap je het een beetje?" Ik weigerde het aan te kijken. Toen het mijn hoofd naar zich toe draaide kneep ik mijn ogen stijf dicht en toen hij me kuste sloeg ik wild om me heen en haalde vinnig uit naar zijn gezicht.
"Wat is er Bella? Tong verloren? Ach, geeft niet. Waar wij heen gaan hoef je ook niet per se te veel te zeggen. Wij gaan naar het koningshuis der vampiers, daar ga ik een verblijfplaats regelen voor na je eerste jaar. Je zal daar veel en goed te eten krijgen en er zullen hopen soortgenoten zijn en nog belangrijker wij zullen deel uitmaken van het meest gevreesde vampierleger in de wereld." Hij leek het mooie vooruitzichten te vinden, maar ik dacht daar heel anders over. Het enige dat er voor mij nog over was, was die Cullens vinden, maar hoe? Ik zou eerst moeten proberen van deze griezel af te komen. Ik zou hem moeten vermoorden en dat vond ik niet zo’n leuk vooruitzicht en ik had alleen enige kans tegen hem als ik getransformeerd was - ook geen mooi vooruitzicht: veranderen in een monster.
Ik keek voor me uit en voelde dat ik los gelaten werd.
"Blijf even hier schat ik zorg voor wat nodige zaken." Ik had niet veel keuze.
Het had me net buiten een stad achter gelaten. Woonden die koningen hier? Ik zag nergens een kasteel of zoiets.
"Hier ben ik weer liefste. Wat valse identiteitsbewijzen voor onze reis. Ik had ze klaarliggen. Vanaf nu ben je mijn vrouw. Wat zeg je daarvan?" Ik keek het vol afgrijzen aan.
"Hm, dat gaat zelfs met wat aanmoediging niet lukken vrees ik. Goed mijn nichtje dan. Doodzonde." Ik had al zo’n vermoeden wat het bedoelde met 'een beetje aanmoediging' en was blij dat het dat niet probeerde. Ik besloot verder maar niet al te moeilijk te doen, maar in mijn hart wenste ik het naar de diepste krochten van de hel.
"O, ik denk er net aan, ik heb mezelf nog helemaal niet voorgesteld! Wat onbeleefd van me. Mijn naam is Johannes. Aangenaam.” Ik wierp het een koude blik toe. "Niet zo naar doen Bella lieveling. Je zal hier toch mee moeten leren leven." Dat wilde ik niet. Nog niet in de verste verte. Het zuchtte diep en droeg me de stad in. "Kijk Bells. Één van de redenen dat ik je gekozen heb is omdat je me kon zien...weet je nog dat je liefje mij eerst niet zag? Zo goed verborgen was ik niet of wel?" Ik keek stug voor mezelf uit. Ik zou doen alsof het monster niet bestond.
“Wel het leuke aan vampier zijn is dat je super sterk, snel, slim en knap bent. Je zintuigen zijn ook bovenmenselijk en soms heb je het geluk er nog een extraatje bij te hebben. Ik kan me onzichtbaar maken als ik wil. Ik was onzichtbaar die dag, maar je zag me gewoon." Het keek me vol bewondering aan. "Dat moet haast wel een gave zijn. En om te tonen hoe sterk je bent ga ik je nu al aan de Volturi voorstellen." Als je het ding zo bezig hoorde dan was een bezoekje aan de Volturi brengen zo ongeveer het beste wat je kon overkomen. Alsof je een weekje naar Disneyworld mocht. Daar dacht ik anders over. Na een tijdje kwamen we aan op een vliegveld. Ik besloot nog wat te slapen. Dit was misschien mijn laatste kans. Al snel gleed ik vredig weg in een staat van bewusteloosheid en begon ik te dromen.