¦49¦

In plaats dat ik dacht dat hij mijn botten zou breken beet hij me. Ik gilde het in mijn gedachten uit wat in mijn wolfvorm er al gehuil uitkwam. Zonder het zelf te willen veranderde ik naar mijn mensenlichaam en draaide me op mijn buik. Quil en Embry doodde de vampier, maar te laat. Ik gilde zo hard als ik kon. Het gif van de bloedzuiger stroomde door mijn bloed heen, en een weerwolf kan niet tegen het gif van een vampier. Het is dodelijk... Sam kwam op me af rennen en bukte bij me. Hij kreeg tranen in zijn ogen toen hij de beet zag. ‘Carlisle!’ Carlisle Cullen, of hoe de jongens hem noemden, dokter hoektand, kwam naar me toe gerent. Ik was minstens twee minuten geleden gebeten door die bloedzuiger. Ik gilde nog harder, ik wist niet dat ik zo hard kon gillen. Carlisle schudde zijn hoofd. Nee,nee,nee,nee! Ik wil nog niet dood! Een gil ontsnapte me weer. De pijn was ondragelijk. ‘Carlisle, Probeer het! Misschien is er nog een kans!’ Ik zag Carlisle twijfelen. Ik gaf nog een gil en drukte mijn gezicht in het gras. Nu twijfelde Carlisle niet meer en bukte zich naar voren waarna hij zijn tanden in de beet zette. Vanaf dat moment werd ik licht in mijn hoofd en zakte ik weg.

~~{*}~~