011| Audrey Memphis

Audrey Memphis

Ik opende verwoed mijn ogen en zag dat ik nog steeds in mijn kamer zat. Ik keek naast me en zag Cherry opgerold tot een piepklein bolletje. Ik keek rond zoekend naar iets wat me de tijd kon aangeven. Een digitale wekker lichtte verlichte letters op die aangaven dat het drie uur snachts was. Ik ging weer liggen en sloot mijn ogen, maar het beeld van de twee mensen die mijn ouders konden zijn schoten voor mijn ogen. Het was me duidelijk dat ik voor even niet kon slapen. Ik stond stilletjes op zorgend dat Cherry niet wakker zou worden. Ik opende de deur heel voorzichtig en liep de kleine gang op. Ik liep de krakende trap af, gelukkig lag iedereen hier diep in slaap. Ik had ondertussen op de gang een shortje aangetrokken omdat ik Cherry niet wakker wilde maken terwijl ik het shortje aandeed. Toen ik op begane grond aankwam liep ik naar de deur en opende die. De frisse bosgeur riep me gewoon, ik moest naar het bos gaan. Ik liep op blote voeten richting de bosrand. Ik voelde het bos gewoon leven terwijl ik een stap in het bos zette. Ik snoof de heerlijke bosgeur op en liep door. Verschillende nachtdieren keken verbaast op dat er snachts nog iemand hier rondliep. Sommige vleermuizen vlogen van schrik weg en de uilen volgde me met hun grote ogen. De sterrenhemel was moeilijk te zien door het dikke bladerdek. Maar heel soms kon je een glimp opvangen van de felschijnende poolster. Op alle regen na was dit een prachtig bos. Ik keek rond en zag een soort bosje die hoog uitkwam en iets verborg. Ik liep er voorzichtig naartoe. Ik twijfelde even of ik de bosjes wel zou wegschuiven. Ik sloot mijn ogen en liet mijn hand rijken naar het bosje. Toen ik de bladeren voelde opende ik mijn ogen en schoof het heel voorzichtig wat aan de kant en liep erdoor. Maar wat ik vond was gewoon prachtig. Een meertje met een waterval en een prachtige grasweide met verschillende bloemen. Ik liep het grasveldje op en merkte dat ik niet alleen was. Ik zag een gespierde roodbruine blote rug. Vast één van de jongens maar ik kon niet precies zeggen wie. Ik liep stil naar hem toe en plofte naast hem neer. Ik voelde dat hij schrok. 'Wat doe jij hier?' vroeg hij zachtjes en verbaast. Paul.