Hoofdstuk 22

Ik ben met Jake, om m een beetje af te leiden, naar het dorp gegaan. We zijn ergens wat gaan drinken en ik zie dat dat niet helpt dus ik sta op en ga zogenaamd naar de wc om te bedenken wat ik anders kan gaan doen. Nou ja, misschien is klifduiken niet zo'n goed idee, gezien de idiote actie die Bella er een paar dagen geleden uit had gehaald. Ik ben zo erg in mijn gedachte verzonken dat ik tegen iemand opbots. "Sorry.", mompel ik, maar als ik opkeek schrik ik me dood. De ogen van de man lijken precies op die van mijn vader. En meteen vervloek ik mezelf. Was ik gelukkig, liet ik me door zoiets op stang jagen. "Charlotte?", vroeg de man. Oké, hoe wist hij mijn naam. Gewoon eng. "Ja?", zei ik aarzelend. "Ik wist wel dat het goed met je zou komen.", zei hij opgelucht. "Sorry, waar heeft u het over?", vroeg ik. "Ik ben je opa.", zei hij.

Ik kon het niet geloven. "Serieus?, zei ik, redelijk geshockt. Ik had een hele hoop vragen toen ik me opeens herinnerde dat ik twintig minuten geleden naar de wc was gegaan. "Jake.", mompelde ik. "Jacob Black?", vroeg mijn opa. "Ja, ik ehm... ja..." Ik wist niet echt wat ik moest zeggen. "Ingeprent?" Oké... Wat wist hij allemaal? Ik knikte. "Goed, ik moet eigenlijk terug...", zei ik verlegen. "Ik zie je nog wel bij de vergadering volgende week."