~22~

Ik was echt zo blij dat Dana weer oké was. Een soort van. Waar ik minder blij mee was was dat Carlisle, ondanks mijn weigeringen, me nog steeds helemaal lek prikte met allemaal enge pijnbestrijding-dingen. En ik vond Seth een beetje te beschermend. Al met al leek het op dit moment bijna op een normaal leven. Bijna. Behalve dat Rose had besloten dat ze nog een keer wilde trouwen. Die meid kreeg er echt nooit genoeg van. En Edward had mijn vermoedens bevestigd. Ik was blij toen ik eindelijk een beetje van bezorgde blikken af was, maar toen stonden er twee dingen in mijn schema die zo mogelijk nog erger waren dan een vampieraanval. Shoppen met Alice en daarna school. Alice had mij ongeveer ontvoerd naar Seatlle, maar helaas, Dana mocht niet mee, dus ik stond er alleen voor vandaag. Ze was erger dan Yasmine. We hadden een keer drie uur vrije tijd in Cambridge. Toen zijn we zeven keer naar de Primark geweest, twee keer naar de Starbucks, drie keer naar de new look en nog een keer naar de hsm. VERSCHRIKKELIJKSTE ERVARING VAN MIJN LEVEN. Tot nu toe dan. Alice was in staat precies hetzelfde te doen, in de helft van de tijd en het eindigde met zoveel tassen dat ik mezelf kwijtraakte.

Natuurlijk had Dana er heel erg om gelachen en vond ze het jammer dat ze niet mee had gekund. Ik ook, dan had ik haar vermoord en begraven onder alle tassen. Niemand zou haar daar ooit nog terug vinden.

Hoe het kwam wist ik niet, maar ik was zo snel moe de laatste tijd. Zelfs nadat Carlisle was gestopt met me lek prikken, was ik nog steeds doodmoe. Ik ben er na een week of twee wel achter gekomen hoe dat kan. Ik kreeg namelijk interessant bezoek in mijn dromen.