Dank je..

09/12/2013

Het gelach klonk als helder getinkel door het kleine vertrek. Ik keek opzij, diep in haar helderblauwe ogen die nu donker waren door het duister dat ons omringde. Een klein kaarsje zorgde er voor dat we voldoende licht hadden om elkaar te zien. Een dikke deken van sneeuw had de aarde bedekt of de hele wereld een diepe winterslaap deed. Mijn lach stierf weg, net als die van haar. Even keken we elkaar alleen maar aan. Hoe vaak hadden we wel niet zo gelegen en zo gelachen, hoe vaak waren we wel niet naast elkaar in slaap gevallen na lange gesprekken? Sommige waren prettig, dan konden we uren aan een stuk lachen tot onze stemmen hees waren. Sommige gesprekken waren ernstiger, moeilijk om te bespreken of uit te leggen. We veroordeelde elkaar niet, we begrepen, we stelde elkaar gerust en troostte elkaar. We waren er, de een voor de ander.
"Dank je" fluisterde ik ineens.
Ze glimlachten om mijn woorden
"Dank je, waar voor?" vroeg ze even zachtjes als mij.
"Dank je, dat je er altijd voor me bent"
Het was moeilijk uit te leggen hoe onze vriendschap was ontstaan, net zoals het vreemd was dat we ooit zo close waren geworden. We hadden al zoveel mee gemaakt en al zoveel gedeeld. Als het aan mij lag zouden we nog zoveel meer mee maken en delen. Ze rolde zich op als een klein katje en samen kropen we dicht tegen elkaar aan om ons te verstoppen tegen de kou en de slaap ons mee te laten voeren naar dromenland.
Niet heel ons leven was als een sprookje verlopen. Sommige tijden waren moeilijk, soms was het makkelijker niet te praten. soms was het makkelijker de ander er buiten te houden. Op zijn minst de ander beschermen tegen ons eigen verdriet. Misschien begrepen we toen nog niet hoe belangrijk de een voor de ander was, hoeveel pijn het kon doen als we elkaar iets niet durfde toe te vertrouwen. Ook al zeide we dat het niet aan de ander lag, het maakte elkaar misschien wel onzeker. Wat was er fout gegaan? Hoe konde we denken dat we niet voldoende om elkaar gaven om tot in de late uurtjes bij elkaar op te blijven, naar elkaar luisteren en steunen? Toch wachten we altijd geduldig af, wetend dat het misschien tijd nodig had. Ons geduld werd altijd beloond want hier lagen we nu, we waren bij elkaar.
Veel kans was het niet echt een kwestie van vertrouwen, soms waren er dingen waarbij iemand tijd nodig heeft, alles even op een rijtje zetten. Soms moet iemand voelen dat hij het alleen aan kan. Wanneer die gene dan voldoende zekerheid heeft, dan pas kan hij de gene die het dichtst bij hen staat aan kijken en glimlachend zeggen 'het is zo ver, ik ben er'.
"Welterusten" fluisterde ze zachtjes.
"Slaap lekker,"
vaak was zij de gene die besliste wanneer we gingen slapen. Net als de eerste keer dat ik bij haar sliep. Ik had toen tot in de ochtend op kunnen blijven, ik was toen dood moe, ik kan me nu nog herinneren hoe zwaar mijn oogleden aan voelde. Toch wilde ik op blijven om van de tijd met haar te genieten. Erg vaak kregen we de kans niet elkaar te zien dus die uurtjes waren bijzonder. Toch was zij de gene die de wijsheid had om te gaan slapen op dat moment. Van ons beide was ik de oudste, toch was zij de wijste onder ons. We waren een geweldig duo. De nuchterheid die ik miste bezat zij. Zij wist te zeggen wanneer ik te erg in dromenland zat terwijl ik haar er voor haar bestwil wel eens mee in trok. Zij gaf me de rust die ik soms nodig had. we konden elkaar opvrolijken in onze duistere uurtjes. we schonken elkaar een hand wanneer we op het punt stonden te vallen. Bij elkaar hadden we een soort evenwicht gevonden. Een schouder waar we op konden steunen.
Langzaam sloot ik mijn ogen terwijl die paar kleine woordjes zich in mijn hoofd herhaalde. "dank je, Nikki."