~21~

Ik mocht niet op geven, ik vocht harder dan ik eerst had gedaan. Ik voelde hoe ik stukje bij beetje het zwart weg kon duwen, niet veel maar het was een begin. Mijn hart klopte weer en mijn adem schuurde moeizaam door men keel. Ik voelde de aanwezigheid van Agnes. Ik hoorde haar roepen maar verstond de woorden niet. 'Help me alsjeblieft' zei ik toen het zwart weer begon te winnen. De lucht verdween weer uit men longen en kon het niet meer in ademen. 'Ik krijg geen lucht' fluisterde ik en voelde hoe Agnes mijn handen had die ik stevig vast greep. Ik wou haar niet verliezen maar het zwart was te sterk en ik verloor mijn grip weer. Ik hoorde Agnes huilen, 'Je komt niet van me af' mompelde ik en zakte langzaam weer weg. Dit keer was het zwart niet overheersend. Ik was sterker, ik zou in staat zijn om het weg te duwen als ik wou maar ik liet het zo. Ik voelde hoe ik tot rust kwam nu ik wist dat ik er controle over had. Nu pas merkte ik hoe moe ik eigenlijk was en viel in een droomloze slaap.


Rustig opende ik men ogen en zag Agnes naast me liggen slapen. Voorzichtig kroop ik uit haar wurg greep en probeerde haar niet wakker te maken. Seth zag ik slapen in een stoel naast haar. Ik rolde naar de andere kant van het bed en bleef nog even liggen terwijl ik naar buiten staarde. Agnes werd langzaam wakker en keek verbaast rond. ‘Je bent wakker’ zei ze terwijl ze me omhelsde. Ik wist even niks te zeggen. Carlisle kwam de kamer binnen lopen en ging naast me zitten op het bed. ‘Hoe voel je je’ vroeg hij. ‘Weet niet’ mompelde ik, het was vreemd, ik was duizelig en moe. ‘Ze is duizelig’ zei Edward die de kamer binnen kwam lopen. ‘Je moet blijven liggen’ zei hij en duwde me terug in het kussen. Agnes zat wel recht op. Nu pas merkte ik dat men ribben pijn deden en men arm in het verband zat net als men enkel. ‘Agnes is al langer wakker’ zei Edward weer op mijn gedachten. Ik herinnerde hoe ik tegen haar had gesproken terwijl ik het zwart tegen probeerde te houden dat sterker was hoe ik had gedacht wat er zou gebeuren als ik op gaf, de momenten dat ik geen lucht kreeg en ik vocht om mijn hart te laten kloppen. Hoe alleen Agnes zou treuren. ‘We zouden het allemaal erg hebben gevonden’ zei Edward terwijl Carlisle het infuus in men arm controleerde. ‘Waarom’ vroeg ik verbaast, ze kende me amper. ‘Jullie horen bij de familie nu’ zei hij. Ik slikte en merkte hoe droog mijn keel was. De rest kwam de kamer binnen gelopen. ‘Je moet rust houden en ga niet je bed uit’ zei Carlisle streng aangezien ik de vorige keer ook vrolijk en hyper met Alice ging shoppen. ‘Ja’ mompelde ik en zag dat Carlisle wat in het infuus deed, toen ik besefte wat het was, was ik als te ver in slaap om me er tegen te verzetten en sloot mijn ogen.