~20~

Seth en ik zaten een tijdje stil op de bank. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk, maar het was ook wel fijn. "Kan ik je wat vragen?", vroeg Carlisle. Ik lachte. "Heeft Seth al gedaan voor je. Ik zal het proberen.""Nee, het gaat over Dana. Het gaat niet goed met haar, ze zou al lang wakker moeten zijn geworden." Ik wist het, schoot er door me heen. Ik rende naar boven, de pijn in mijn rug negerend. Ik ging naast haar liggen. "Alsjeblieft, laat me niet alleen.", huilde ik. "Rustig.", zei Seth. "Laat me met rust!", schreeuwde ik. "Ga weg!" Seth trok me voorzichtig weg. "Kijk uit.", snauwde ik. "Rustig, het komt wel goed.", siste Seth. "Hoe kun je dat zeggen?", schreeuwde ik. Ik probeerde me los te maken uit zijn armen, maar hij was te sterk. "Ik haat jouw.", gromde ik. "Kan ik mee leven.", zei Seth droog. "Nu nog meer." Ik zag Dana zich om draaide en ik was er eindelijk in geslaagd me los te maken. "Dana.", vroeg ik zachtjes. "Help me alsjeblieft.", zei ze zachtjes. "Wat is er?""Ik krijg geen lucht." Ze pakte mijn arm pijnlijk stevig vast. Ik trok haar naar me toe. "Oké, rustig. Alsjeblieft." Ik voelde een traan over mijn wang rollen en haar greep verslapte. Ik schrok me dood. "Dana, alsjeblieft." Ik begon nog harder te huilen. "Je komt niet van me af." Ze omhelsde me even. Ik hoorde dat haar ademhaling nog niet helemaal normaal was, maar na, ik weet niet hoelang, was het weer rustig en regelmatig. "Ik mag hopen van niet.", lachte ik toen.