~18~

De pijn vloeide weg net als het licht. Het zwart was best bevredigend. Ik voelde de pijn nog wel een beetje maar het zwart dat me naar beneden duwde trok mijn aandacht. Weerstand bieden kon ik niet. Ik wist dat ik alles kwijt zou raken als ik niet terug vocht, maar het leek de makkelijkste optie gewoon opgeven. Agnes voor haar moest ik vechten, maar het was rustig hier. Ik wou hier blijven, alles leek hier zo vredig alsof niks je kwaad kon doen. Ik zwierf door het zwart bang dat ik niet meer terug kon, maar te nieuwsgierig voor wat er veder nog was. De pijn kwam terug erger dan eerst, het zwart duwde me veder naar beneden, niet rustig zoals het eerst had gedaan maar met een harde kracht. Ik kon niet achter blijven, het leek alsof ik werd geplet tussen 2 muren. De adem uit men longen werd gedrukt, zou ik dit overleven of zou ik gewoon op moeten geven, Agnes zou bij de Cullens blijven gelukkig worden, Pap en Mam kende me niet meer dus die zouden niet treuren om mijn verlies en de Cullens tja die kende me amper. Alice zou vast snel genoeg een ander shopmaatje vinden. Adem ging moeilijk, steeds moeilijker en er kwamen tranen in mijn ogen. Wat gebeurde er allemaal. Ik werd overspoeld met koelte alsof je in een koud zwembad sprong wanneer de zomer te warm was. Ik wilde wakker worden. Thuis of in het ziekenhuis waar ze zeiden dat ik het auto ongeluk had overleeft en alles een droom was. Dat Twilight nooit weg was geweest. Ik wilde het zwart weg duwen maar ik kon men arme niet bewegen. Ik viel thans zo voelde het. Met een klap kwam in neer zo hard dat het leek alsof al men botten braken. Mijn ademhaling stopte net als mijn hart en de pijn gleed weg.