HS 10 (einde)

Het is weer muisstil in het huis. Ik lig in de sofa. Al snel begint de piano het ontmoetingsliedje te spelen. Ik draai mijn hoofd rustig en zie het lege instrument met de bewegende toetsen. De beelden van die nacht flitsen door mijn hoofd. In de verte hoor ik de woorden van de geschminkte vrouw. Ik zet me recht en schuifel naar de rand van de sofa, vlakbij het instrument.

“Hyun Su, ben jij dat? Als je hier bent, geef me dan een teken. Ik beloof dat ik niet zal verschieten.”

Een doodse stilte vult het huis. De hoop zakt in mijn schoenen en de tranen lopen over mijn gezicht. Ik denk aan alles wat ik hem zo graag had willen zeggen als ik hem nog een laatste keer had kunnen zien. Ik zucht diep, sluit mijn ogen en laat me achterover in de sofa vallen. Plotseling klinkt er een hoge toon en mijn ogen springen meteen open.

“Hyun Su?”

Opnieuw dezelfde toon. Mijn hart gaat als een gek tekeer, uit angst en hoop. Een kleine glimlach omlijnt mijn lippen. Toch stopt de tranenstroom niet.

“Hyun Su, ben jij dat echt?”

Een derde keer weerklinkt de hoge toon. Een diepe zucht ontsnapt tussen mijn lippen. Mijn hart springt vrolijk rond in mijn borstkas, maar mijn hersenen spartelen tegen en willen niet geloven dat hij me niet verlaten heeft. Ik weet niet wat ik moet doen: mijn hersenen volgen of mijn hart? Ik besluit om naar de raad van de vrouw te luisteren en laat mijn emoties me leiden.

“Ik ben zo gelukkig dat je hier nog bent. Ik wist dat je me niet zou verlaten zonder afscheid te nemen. En het spijt me dat ik zo rot deed die ene dag en niet wilde luisteren. Daar heb ik echt spijt van. Ik was geen goede vriend voor je.”

Mijn redevoering wordt onderbroken door enkele luide klanken, alsof Hyun Su kwaad met zijn vuisten op de piano slaat. Verbaasd kijk ik op. Mijn mond valt open van verbazing. Het bankje achter het instrument is niet langer leeg, maar wordt gevuld door een witte schim. De schim draait zich om en kijkt recht in mijn ogen. Ik sta op en ga naast de schim op het bankje zitten, net als we vroeger deden. De schim legt zijn handen op de piano en ik volg zijn voorbeeld. Samen spelen we het eerste liedje dat hij me heeft aangeleerd. Maar al snel kan ik niet meer spelen door al de tranen in mijn ogen. Ook Hyun Su stopt met spelen en staart me aan.

“Sorry. Ik ben gewoon zo gelukkig dat ik je nog een keer zie.”
“Ik ben ook blij dat ik nog een laatste keer met je kan spreken,” antwoordt de prachtige schim.
“Een laatste keer,” zucht ik. “Je kan niet blijven natuurlijk.”
“Neen, helaas. Ik wilde enkel nog afscheid nemen van je.”
“Maar we schitterden zo mooi samen.”
"Dat zullen we altijd blijven doen, maar nu is het tijd om me los te laten. Dan kan ik gaan schitteren aan de hemel,” glimlacht Hyun Su.
"Ik wil je niet kwijt."
"Wees niet bang. Ik zal altijd bij je blijven. Hier zo... “

Zachtjes legt hij zijn hand op mijn hart.

“Dag, lieverd. Ik hou van je.”

Dan is hij voor goed verdwenen.