HS 9

“Bedankt voor het gesprek,” fluister ik tegen de vrouw, net voor mijn ouders de sofa’s bereiken.

Mijn ouders kijken ons argwanend aan, maar mijn glimlach, die ze lang hebben moeten missen, doet hen ook glimlachen. Ze zetten zich langs mijn beide flanken neer en vragen waarover we gepraat hebben de afgelopen minuten. Ik haal mijn schouders op.

“Over koetjes en kalfjes,” liegt de vrouw glimlachend.

Ik buig kort mijn hoofd om haar te bedanken. Ik ben niet van plan om mijn ouders te vertellen dat die vrouw beweert dat er een geest in ons huis ronddwaalt en dat ik met die geest, die daarbovenop ook mijn vriendje is, wil praten. Dan zou ik wekelijks bij de psychiater moeten langsgaan.

Na een tijdje tussen het gekwebbel van de twee moeders te zitten, sta ik op en vraag ik vriendelijk toestemming om naar boven mag gaan. Mijn moeder geeft me meteen toestemming. Ik zeg de geschminkte vrouw gedag en wandel de woonkamer uit. Wanneer ik opnieuw in mijn kamer kom, doe ik het kleine nachtlampje aan en zet ik me achteraan op mijn bed. Ik staar uit het raam de donkere nacht in. Ik geloof helemaal niet in geesten en toch heeft het gesprek met de vreemde vrouw me hoop gegeven om Hyun Su nog eens te zien. Ik neem de halsketting vast. De twee ringen raken elkaar zachtjes aan.

“Hyun Su, ben je hier? Als je hier bent, kan je me dan een teken geven? De geschminkte vrouw vertelde me dat je contact met me zoekt. Je zal het gesprek wel hebben gehoord want je was erbij, volgens die vrouw toch.”

Geen reactie natuurlijk. Ik voel me zo dom. Ik praat tegen een lege kamer! Die vrouw heeft me zwaar voor de gek gehouden en ze is waarschijnlijk momenteel mijn psychologische problemen aan het blootleggen voor mijn ouders. Hoe kon ik zo naïef zijn om haar te geloven. Geesten, hoe belachelijk! Ik lach eens met mezelf en laat me op mijn bed vallen, met mijn gezicht in het kussen gedrukt. Plots loopt er een koude rilling over mijn ruggengraat, alsof het raam openstaat en een koud briesje de kamer binnenwaait. Ik draai mijn hoofd, maar er is niks te zien in de kamer. Het raam is gesloten, net zoals het enkele minuten geleden was toen ik erdoor naar buiten keek. Ik sluit mijn ogen en voel me meteen wegglijden in een diepe slaap.

Plotseling sta ik in de donkere woonkamer, met mijn rug naar de piano gekeerd. Ik krijg een déjà vu gevoel. Omdat ik het verwacht, verschiet ik niet wanneer het instrument begint te spelen. Ik draai me rustig om en laat mijn ogen op zoek gaan naar de bewegende toetsen. Maar dit keer bewegen de pianotoetsen niet vanzelf. De witte schim achter de piano draait zich om en glimlacht breed.

Ik schrik wakker en stel vast dat ik terug in mijn bed zit. Met wijd opengesperde ogen staar ik de donkere kamer in. Het zweet parelt op mijn voorhoofd en loopt langs mijn ruggengraat naar beneden.

“Hyun Su, waar ben je toch?” zucht ik diep.