~17~

Ik wilde alleen dat het op zou houden. Alles deed pijn. "Wat is er gebeurd?", vroeg een bezorgde stem. 'Wat denk je dat er is gebeurd?'wilde ik zeggen, maar ik kon mijn stem niet vinden. Ik werd meegetrokken naar een duisternis, die wel betekende dat ik geen pijn zou voelen, maar ik wilde me er niet aan overgeven. Het voelde zwak.

Ik schoot overeind en beet op mijn lip om het niet uit te schreeuwen van de pijn. "Dana?" Ze lag naast me en sliep. "Ben je wakker?", vroeg een stem achter me. "Jezus, Seth wat doe jij hier?" Hij keek me vreemd aan en ik realiseerde me dat hij me zijn naam niet had verteld. Oeps. Soms was ik net zo intelligent als Dana . "Oké... Jij weet wie ik ben en wat ik ben, maar ga je me nog jouw naam vertellen?""Hmmm, geef me eens een goeie rede.", zei ik terwijl ik voorzichtig weer ging liggen. "Daarom?""Daarom is geen rede.""Dus?""Dus wil ik weten wat er is gebeurd. Hoelang heb ik liggen slapen?""Twee dagen." Jezus. Twee. Dagen. Ik wilde opstaan, maar Seth duwde me terug. "Je hebt twee ribben gebroken, dus blijf gewoon liggen.""Waarom? Dan ga ik alsnog dood. Van verveling." Ik keek hem aan, nog geen seconde, maar ik kon gewoon niet langer. "Wat is er?", vroeg Seth. "Niks.", mompelde ik. Zijn ogen deden me zo erg aan die van Jayden denken dat het pijn deed. Ik vroeg me af hoe het met hem was. Vroeger, toen onze ouders ons nog wel kende, was hij mijn beste vriend. Ik had nog nooit zo erg als nu naar huis verlangt. Zelfs niet toen we vorig jaar een maand met z'n tweeën langs de Franse kust trokken. Ik denk dat het nu ook aan de wetenschap lag dat ik ze nooit meer zou zien. "Ga nou nog maar slapen.", zei Seth. "Ga je weg dan?" Het was er uit voor ik er erg in had. "Ik blijf.", beloofde hij. Ik glimlachte en voor ik het wist was ik weer in slaap gevallen.