Deel 8

Sinds dat moment heb ik besloten dat ik hem uit mijn hoofd moest krijgen. De eerste weken waren moeilijk en hard en bestonden uit lange nachten met weinig slaap, maar na verloop van tijd ging het wel beter, hoewel ik me op sommige momenten ongemakkelijk voelde in zijn aanwezigheid. Daarna ging het steeds beter, wat misschien wel komt door het feit dat het einde van het schooljaar in aantocht was en er dus, tegen mijn wil in, gestudeerd moest worden. Ik heb me sterk gehouden met het feit dat ik mijn schoolresultaten niet van hem mocht laten afhangen. Toch zorgde stress, vermoeidheid en gepieker toch voor een moment van breken, maar ik heb mezelf erdoor getrokken.
Er zijn de afgelopen maanden nog zoveel verschillende dingen gebeurd die niet altijd rechtstreeks met hem te maken hebben, maar ik heb de moed niet om ze ook hierin te verwerken, hoewel andere dingen weliswaar bijgedragen hebben tot hoe ik nu ben en hoe ik me nu voel. Het is momenteel 29 juli 2011 en het is 2 uur 38 minuten ’s nachts. Ik dacht dat ik er stilaan over begon te raken, maar niets is minder waar. Hem terug zien maakt me week en legt mijn echte gevoelens tegenover hem terug bloot. Ik voel me nog steeds onwennig in zijn buurt en iedere seconde word ik geconfronteerd met mijn gevoelens voor hem. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik een terugval heb, maar ik vrees dat dat niet volledig waar is en dat deze gevoelens gewoonweg te echt en te intens zijn om te kunnen verdringen en om er echt over te raken. Ik heb hem gisterenavond nog maar pas gezien en vanavond zie ik hem alweer. Ik heb een sms gelezen die hij gestuurd heeft naar mijn vriendin waarin stond dat hij vermoedde dat er tranen in mijn ogen verscholen zaten toen hij me een afscheidskus gaf en dat heeft ervoor gezorgd dat er deze nacht voor het eerst sinds lange tijd tranen vloeien, alsof ik terug ga naar mei en juni, toen ik mezelf door de halve nacht huilde en toen probeerde de dag door te komen en amper nog belang hechtte aan goede schoolresultaten. Ik heb op dit moment veel bedenkingen en koester wantrouwen tegenover verschillende personen. Er zijn nog verschillende vragen die ik gesteld wil hebben aan verschillende personen, maar ik weet niet of ik dat echt moet doen, want ik ben bang voor wat ik mogelijk kan horen. Op dit moment is er dat kleine stemmetje in mijn hoofd dat me zegt dat er iets niet klopt of dat er iets is dat ik misschien liever niet weet. Ik weet het niet precies. Ik voel me moe en ontdaan en heb de indruk dat alles wat ik zonet neergeschreven is niet meer is dan een slordige neerpenning van een uitbarsting van zoveel uiteenlopende gevoelens. Mijn oogleden voelen zwaar en mijn make-up zal de nacht waarschijnlijk niet overleven. En ik wou dat ik gewoon maar eens met hem apart kon praten. Ik wou dat ik hem dit kon laten lezen, zijn armen rondom me kon voelen, maar ik wil geen risico’s meer nemen. Ik hang nu al vast aan een zijden draadje. En ik die mezelf beloofd had niet meer verliefd te worden. Kijk naar mij.