Deel 7

Alleen weet ik nog steeds niet wat mij het meest pijn doet. Het feit dat er iemand anders is en er dus echt definitief geen sprankel hoop meer is op dit moment of het feit dat hij tegen mij gelogen heeft. Het doet beide pijn, maar al die tijd heb ik al het meeste belang gehecht aan dat laatste. Het meest persoonlijkste gesprek dat ik naar eigen mening ooit al gehad heb, is begonnen met zijn leugen. Het voelt alsof mijn vertrouwen beschadigd is. Ik leg mijn ziel bloot en hij gaat me voorliegen om me ‘te sparen’ volgens die vriendin. Ik apprecieer het feit dat hij niet wil dat ik nog meer pijn heb en afzie, maar hij zou moeten weten dat ik liever de waarheid verkies. Ik had het veel liever eerlijk en oprecht uit zijn mond horen komen dan via iemand anders te moeten ontdekken. Daarmee ben ik mijn vorige kortverhaal ook begonnen, met het feit dat eerlijkheid en vertrouwen de belangrijkste waarden voor mij zijn en hij gooit ze meteen overboord. Ik vraag me af hoe hij zich gevoeld heeft toen hij achteraf die woorden las. Ik hoop dat hij meteen spijt kreeg. Ergens hoop ik dat hij dit ooit zal lezen en dat hij weet hoe het me gekwetst heeft. Het bracht me alleen maar nog meer in de knoop met mijn gevoelens. Ik voelde me een soort van bedrogen, als ik het zo mag noemen. Zo voelt het nog steeds. Het doet me twijfelen aan het feit of ik hem wel echt kan vertrouwen. Ik wil hem met heel mijn hart vertrouwen, maar ik zal me zo goed als altijd blijven afvragen of zijn woorden wel echt zijn. Waarschijnlijk zal hij het ook nooit lezen en nooit weten hoe ik me voel door hem. Als hij het niet leest, dan is dat misschien mijn manier van hem ‘sparen’ van een schuldgevoel dat bij hem zou opwellen.