Deel 4

Het ergste moment staat beschreven in de proloog en ik ben niet langer in staat om dat te reproduceren. Het voelt alsof al het positieve uit je gezogen wordt, alsof een stuk ziel van je afgescheurd wordt, een vlijmscherp mes dat in je vel snijdt, maar aan de andere kant wist ik het al. Ik had de definitieve waarheid al gehoord tijdens de Londenreis. Ik kreeg toen te horen van mijn vriendin die mijn geheim de hele tijd al deelde dat hij niets voor me voelt op die manier en dat ik simpelweg niet zijn type ben. Blond haar, blauwe ogen en mijn persoonlijkheid was het enige dat ik hem kon geven, maar blijkbaar was dat niet genoeg. Ik heb geen tranen gelaten toen ik het hoorde, vermits ik het vertikte om me te laten gaan in het openbaar. In plaats daarvan beet ik op mijn lip en sperde ik mijn ogen wijd open, want ik voelde de tranen wel duwen om losgelaten te worden. Aan de andere kant heeft het er wel voor gezorgd dat ik het al een beetje kon laten bezinken voordat het echte gesprek er kwam, maar toch blijft het pijnlijk, zo definitief. Het kwam toch nog aan als een harde klap en hoewel het moment eindeloos leek te duren, ging het gewoon voorbij. Het was pas toen ik in bed lag en het donker was dat de waarheid langzaamaan begon door te sijpelen. Zelfs nu nog gaan de dagen met ups en dows en het enige dat ik op dit moment nodig heb is een knuffel van hem, maar de hele situatie heeft ervoor gezorgd dat ik me bijna ongemakkelijk voel in zijn buurt en hem amper nog in de ogen durf kijken, laat staan hem aanraken en mijn armen om hem heen slaan. Ik vraag me af of hij met momenten nog aan mij denkt en zich afvraagt hoe ik me voel. Hij wil niet dat ik me slecht voel, maar het feit is dat ik het niet in de hand heb. Misschien denkt hij wel dat het al voorbij is, met dat de tijd verstrijkt en wonden misschien kan helen en me kan aanzetten tot relativeren en uiteindelijk loslaten. Alleen is niets minder waar.

So sorry, ik was helemaal vergeten de deeltjes te activeren -.-'
Heel erg lomp ja .