Deel 3

“Ik weet niet of dit je kan helpen, maar het is niet dat er iemand anders is. Ik bedoel, ik weet niet of dat misschien een geruststelling kan zijn of het makkelijker maakt om te praten…”
Het zijn de woorden die me onbewust over de grens trokken en de knop in me deden omdraaien. Achteraf gezien zijn het de woorden die de oorzaak zijn van slapeloze nachten vergezeld door tranen. Ik weet niet meer precies wat ik gezegd heb of welke woorden ik allemaal gebruikt heb. Ik weet alleen maar dat ik echt gepraat heb. Ik wist dat, als eenmaal een zin uitgesproken was, meteen alles zou volgen. Eenmaal ik mezelf gepusht had, lukte het me om min of meer mijn gevoelens en gedachten te beschrijven. Ik stond er niet echt meer bij stil dat ik de dingen zei die ik eigenlijk amper durfde uit te spreken tegenover hem, want ik had hem mijn vertrouwen gegeven. Op wonderbaarlijke wijze verliep het gesprek goed, met hier en daar wat minder vlotte momenten, maar dat was normaal. Ik was alleen met hem en voelde me pas echt op mijn gemak. Eigenlijk zou ik kunnen beschrijven wat er gezegd werd, of welke dingen speciaal voor me waren, maar dat doe ik niet. Ik weet dat, als ik diep in mijn geheugen zo graven, wel weer dingen zou weten, maar ik denk er bewust niet over na. Het is zo al pijnlijk genoeg.