Chapter two. Irritation, magic, and lots of red hair. 2.1

Met een zucht keek ik om me heen, ik zat in mijn eentje in de Gryffindor Common Room. Katie, Angelina en Oliver waren gaan zwerkbaltrainen. Alicia was gaan kijken, aangezien ze nog wel deel van het team wilde zijn, zelfs nu ze niet meer mee kon spelen. Ze hadden mij ook meegevraagd, maar ik wilde me niet opdringen. Ik wilde niet te gretig overkomen, dan viel het teveel op. Buiten dat moest ik ook meer contacten zoeken hier, alle informatie die ik kon verzamelen was welkom. Ik zakte lekker weg in de bank, terwijl ik mijn favoriete boek las: “Tijd om te sterven.” Niemand schatte mij ooit in als een horror- type, maar ik was dol op horrors. Niemand hier keek me raar aan, aangezien niemand het boek hier waarschijnlijk ook kende. Dit was namelijk een boek uit de muggle-wereld. Een oom van mij ging wel eens op jacht om muggles te vermoorden, dus eens wanneer hij een muggle had vermoord, en al zijn bezittingen had afgenomen, zat dit boek er toevallig bij. Het leek me wel interessant, dus had ik het stiekem meegenomen. Mijn moeder mocht dit natuurlijk niet weten, dan was ze woedend geworden, dus verstopte ik het boek. Het was te geweldig om weg te gooien. Het haardvuur verschafte me de warmte, waardoor ik me heerlijk voelde wegdoezelen. Ik zat net diep in mijn boek, toen de hoofdpersoon, de rechercheur Smoky Barett van de FBI, ontvoerd werd en werd opgesloten. Ze had de keuze om zichzelf te bevrijden en te laten martelen, of haar collega. Ze koos voor haar collega, wat me niet verbaasde. Ik denk dat ik zelf ook egoïstisch genoeg zou zijn voor zoiets. Het was nou ook niet dat Audrey of Alana zulke goede vriendinnen waren, dus als ik de keuze had gekregen; zij of ik, dan was het makkelijk gekozen voor mij. Ik zou mezelf niet voor hen opofferen.

Ik was zo verdiept in mijn boek, dat ik niet opmerkte dat ik al voor een paar minuten werd aangestaard. Geïrriteerd keek ik even over mijn boek heen, en zag een rode pluk haar verschijnen. God nee..
‘Jij bent nieuw hier..’ begon Fred.
‘Dus wij gaan jou een rondleiding geven, in stijl,’ maakte George grijnzend af.
Ik vroeg me af waarom ik ze eigenlijk precies uit elkaar kon houden, dat was niet iets wat de meeste mensen konden. Ik schudde het van me af. Me hier zorgen om maken, zou mijn humeur niet bevorderen, dus liet ik het maar voor wat het was.
‘En jullie denken dat ik daar geïnteresseerd in ben, omdat?’
‘Eh, omdat wij het zijn. Onze rondleidingen zijn exclusief, je zou blij mogen zijn met deze kans,’ grijnsde Fred.
‘Ik denk dat ik deze kans afsla,’ mompelde ik.
Fred zijn grijnzende uitdrukking viel, een peinzende blik verscheen in de plaats. Hij leek niet blij te zijn dat ik hem tegensprak, maar hem kennende zou hij het hier zeker niet bij laten zitten.
‘Ik ben Fred,’ zei hij.
‘En ik ben George. We zijn een tweeling, zoals je ziet,’ vulde George aan.
‘Wanneer je ons door elkaar haalt, bedenk je dan: ik ben de knappere helft,’ grijnsde Fred.
Ik grinnikte even om zijn zelfingenomen opmerking. Ik moest toegeven, ze hadden humor, maar dat zou ik natuurlijk nooit tegen ze zeggen. Ze mochten misschien wel grappig zijn, ze werken me nog steeds verschrikkelijk op mijn zenuwen.
‘Evanthe James,’ mompelde ik.
‘Wel, Eve. Als je je bedenkt, wat je zeker gaat doen, weet je ons vast te vinden. Onthoud; niemand geeft betere rondleidingen dan wij,’ grijnsde Fred.
Ik haalde mijn wenkbrauw op, noemde hij me zojuist echt “Eve”? Had hij me nou in minder dan een minuut tijd al een bijnaam gegeven? Waar haalde hij dat lef vandaan..
‘De laatste keer dat ik keek, was mijn naam Evanthe, en niet Eve, dank u wel,’ sneerde ik.
‘Pittig, daar houd ik wel van,’ grijnsde hij. Hij grinnikte wanneer hij mijn moordzuchtige blik zag, ‘Oké, wij moesten maar eens gaan. Tot ziens, Eve,’ grijnsde hij weer.
Ik had echt de neiging om die vreselijke grijns van zijn gezicht te slaan. Eigenwijze, koppige, stomme ginger. Genietend van de opnieuw hervonden rust, begroef ik me weer in mijn boek.

‘Evanthe! Evanthe! Eve!’ hoorde ik vaag op de achtergrond.
Een harde por liet me opspringen. Ik keek verschrikt om me heen, was ik nou serieus in slaap gevallen? Ik hoorde Angelina grinniken om mijn verschrikte reactie. Alicia en Katie stonden grijnzend achter haar.
‘Eve, we weten dat je net nieuw bent.. Maar je mag ook best in de slaapzalen slapen hoor, je hoeft niet per se op de bank te slapen,’ grijnsde Katie.
Ik grimaste even, wanneer ik hoorde dat meer mensen mijn “nieuwe bijnaam” gebruikten en knikte. Ik stond op en volgde ze naar de slaapzalen.
‘Bij wie slaap ik eigenlijk?’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘Bij ons, dat hebben we al voor je geregeld. Hoe goed zijn wij!’ grijnsde Alicia.
Ik juichte even en liep achter ze aan. Mijn hutkoffer, vol nieuwe kledij, stond al in de kamer.
‘Zoals je ziet slapen we in stapelbedden. Jij slaapt onder mij, tenzij je liever boven wil, dan wil ik ook wel met je ruilen,’ zei Angelina lief.
‘Nee, het is wel goed zo. Dank jullie wel,’ zei ik dankbaar.
Ik vond het vreselijk lief dat ze dit voor me geregeld hadden, terwijl ze me nog maar net kenden. Ik trok mijn nachtjurkje aan en ging in bed liggen. Ik knuffelde de dekens knus tegen me aan en genoot van de warmte.
‘Oh, trouwens Eve. Morgen zijn de Zwerkbal try-outs. Doe je nog mee?’
‘Natuurlijk!’ grijnsde ik.
Morgen zou ik ze eens even laten zien wat ik kon. Ik moest en zou in dat team komen. Je zou je vast afvragen waarom ik zo graag in dat team wilde? Harry Potter zat er ook in. Dat was alle rede voor mij om er compleet voor te gaan.