Prologue Ethereal melodies

'Ik moet gaan Gabriël,' zei het meisje in een taal die een normale sterveling niet zou verstaan, terwijl haar grijze ogen die van haar jonge, mannelijke gezelschap vonden. 'Ik moet gaan, voordat mijn aarde, gegeven door De Heer, verdwijnt. Voordat híj verdwijnt.'Haar zachte mond sloot toen ze bedenkelijk voor zich uit keek. 'Zou hij een naam hebben?' De jonge man grinnikte vreugdeloos. 'Van al de mensen die ik ken, zou jij de enige zijn die het antwoord op die vraag zou kunnen weten, Bloem van de nacht,' antwoordde hij. Ze snoof. 'Ik heb er een hekel aan als je me zo noemt.' Opnieuw grinnikte de man. 'Wat ga je hem zeggen als je hem vind.' Het meisje haalde haar schouders op, waardoor er een paar zwarte lokken vanaf vielen. 'Weet ik niet,' zuchtte ze moedeloos. 'Hij is vast nog steeds kwaad.' Een warme hand plaatste zich op haar rug, net onder haar schouderbladen. 'Het zit niet in onze aard boos te zijn.' Ze keek spottend op. 'Misschien niet in dat van jullie, maar wij zijn zo gecreëerd door Hem. Daarbij is hij al zestien jaar weg,' voegde ze eraan toe. Het meisje duwde zichzelf met haar handen overeind, zodat ze op haar blote voeten stond. Ze spande haar rugspieren aan en grote vleugels breidde zich vanuit haar schouderbladen uit, totdat ze elk bijna 2 meter waren. Ze hadden zich gevormd tot de vertrouwde, witte vleugels die ze gewend was. De zijdeachtige veren streken over haar arm alsof ze haar wilden kalmeren voor wat er zou komen, terwijl haar ogen nog een laatste keer naar haar gezelschap keken en haar lippen vormden de woorden 'Dag Gabriël'. Toen spreidde ze haar vleugels volledig, verplaatste de wind waardoor ze opvloog, terwijl ze daarbij zand liet opvliegen op de plek waar ze net had gestaan, en verdween.