W26

“Hier is het”, zei Codatorta, toen ze geland waren. “Uitstappen allemaal.”
“Jawel meneer”, zei Sky, en iedereen liep het schip uit. Codatorta steeg terug op en vloog weg.
“Wat? Hij laat ons zomaar achter!”, riep Stella verontwaardigd.
“Rustig Stella, het kan best leuk worden. Ik ben er immers”, lachte Brandon.
“Nou, laten we maar gauw op pad gaan”, zei Layla. Iedereen vertrok. Tegen de middag begonnen ze honger te krijgen.
“Wij gaan wel even iets vangen”, zeiden de specialisten, die enkel hun wapens bij zich hadden.
“Oké, wij maken een kampvuur”, zei Bloom. De meisjes verzamelden hout, maar toen Bloom het vuur wilde aasteken, merkte ze dat haar magie niet werkte.
“Oh nee, we zijn in de Wilde Landen”, zuchtte Flora. “We hebben geen magie.”
“Hoe moeten we dan het vuur aansteken?”, vroeg Stella.
“Heeft er misschien iemand een vergrootglas of zo bij?”, vroeg Layla.
“Ja, ik, maar waarom?”, vroeg Tecna verbaasd.
“Geef hier, dan maak ik een vuur”, zei Layla. Ze zette het vergrootglas zo dat de zon erdoor scheen, recht op het hout. Na een kwartiertje wachten danste er een klein vlammetje op het hout.
“Hoera, gelukt”, schreeuwde Stella.
“Goed gedaan Layla”, stemde Flora in.
Niet veel later kwamen de jongens terug met een paar grote vissen. Layla leerde Bloom en Musa hoe je die moest kuisen en roosteren. Het duurde niet lang voor ze eten hadden.
“Bah, dat lust ik niet”, gruwde Stella.
“Eten wat de pot schaft, Stella”, zei Layla. “Er is nu eenmaal niets anders.” Na het eten haalde Layla een flesje water tevoorschijn, gevolgd door de andere meiden. Enkel Stella had daar niet aan gedacht.
“Wij hebben niets bij. Van Saladin mochten we enkel onze wapens meenemen”, zei Sky.
“We kunnen delen, maar dan moeten we ze gauw terug vullen”, zei Layla terwijl de flessen rondgingen.
“Het sap van sommige bomen kan je heel goed drinken”, zei Flora.
“En wij hebben een meer gevonden met drinkbaar water”, zei Helia.
“Nou”, zei Layla. “We moeten ook voedsel vinden voor vanavond, morgenochtend en morgenmiddag. Ik stel voor dat de jongens nog wat gaan jagen en onze flessen vullen met water. Ik zal hier blijven en van dat gras daar een mand vlechten om vanavond in te koken. En jullie kunnen voedzame bessen gaan zoeken.”
“Waarom blijf jij hier, waarom mag ik hier niet blijven?”, mopperde Stella.
“Weet jij hoe je een waterdichte mand moet vlechten?”, vroeg Layla.
“Euh, nee, maar …”
“Dan moet ik die maken, en moet ik dus hier blijven”, zei Layla. Iedereen stond op en deed wat Layla gezegd had. ’s Avonds kookte Layla een stevige maaltijd en een lekkere vruchtenpap voor de volgende ochtend.
“Een geluk dat jij dit kan, Layla”, zei Bloom blij.
“Ja Layla, je bent geweldig”, stemde Musa in.