Hoofdstuk 20

‘Wat?!’ gilde Lily bijna. ‘Je wilt wát?’ Ze werd even witheet als haar vader. Het idee alleen al deed haar trillen van woede.
‘Die jongen is niet te vertrouwen!’ schreeuwde hij.
‘Dat is hij wel!’ riep ze er tegenin.
‘Hij is wereldberoemd. Hij kan elk meisje krijgen dat hij wilt!’ Het volume van zijn stem leek hoger dan ooit.
Lily keek hem gekwetst aan. ‘En is het zo moeilijk om te geloven dat je dochter genoeg voor hem is?’ Haar stem klonk zacht, breekbaar.
Haar vaders houding veranderde. Zijn rechte rug zakte lichtjes in, zijn schouders ontspanden een beetje. ‘Zo bedoelde ik het niet, Lil, dat weet je. Kijk zelf maar. Hier.’ Hij gooide het tijdschrift dat hij in zijn hand had naar Lily. Ze probeerde de fladderende massa te vangen zonder al te veel pagina’s te scheuren.
‘Pagina zeven,’ mompelde hij.
Lily bladerde naar de zojuist genoemde pagina. Foto’s van Zack staarden haar aan. Foto’s van Zack met een ander meisje. Zack die de hand van een ander meisje vasthield. Zack die een ander meisje kuste. Lily’s hart brak. Haar hart was als van glas: het moest met voorzichtigheid behandeld worden, wilde je dat het niet brak. Maar nu deed het dat wel, de duizenden splinters leken haar binnenste kapot te maken. De pijn sijpelde als bloed, vrij door de geraakte aders, door haar lichaam.
‘Nee,’ mompelde Lily. ‘Dit is niet waar.’
‘Het spijt me dat je er zo achter moest komen,’ zei haar vader, duidelijk moeite hebbend met de situatie. Hij trok zijn jongste dochter tegen zich aan en sloeg zijn armen beschermend om haar heen.
‘Nee..’ klonk het weer. Toen herinnerde Lily zich het gesprek een gesprek tussen haar en Zack van een paar dagen geleden.
‘Nee,’ zei ze weer, haar stem klonk deze keer krachtiger. David keek verbaasd naar het meisje dat hij in zijn armen hield.
‘Het is niet waar,’ zei ze snel. ‘Zack heeft het hier een paar dagen geleden over gehad. Er waren roddels over hem en een meisje dat hij nog nooit had gezien.’
Haar vader glimlachte zwakjes. Hij wilde niet de laatste hoop van zijn dochter vernietigen, maar in zijn ogen was het hebben van valse hoop uiteindelijk erger dan die hoop verliezen.
‘Maar lieverd.. Er zijn foto’s gemaakt.’
Lily pakte het tijdschrift, dat ze had laten vallen, weer op en kwelde zichzelf door naar de foto’s te kijken.
‘Lily, doe dat nou niet,’ smeekte haar vader. Hij wilde het blaadje weer afpakken, maar ze liep er mee weg. Een stukje buiten het bereik van haar vader bleef ze staan en duwde de foto’s zowat in haar gezicht om ze goed te kunnen bekijken. David wachtte in spanning af, beet nerveus op zijn onderlip.
‘Ze zijn nep.’
‘Weet je het zeker?’
Lily knikte. ‘Kijk, je zou hier,’ ze wees het stukje ruimte tussen de twee voorhoofden aan op de foto waar haar vriendje zogenaamd met een ander meisje zoende, ‘een stukje van haar elleboog moeten zien, aangezien ze haar armen om zijn nek heeft geslagen. En anders zou je het hier,’ ze wees naar het stukje ruimte bij Zacks hals aan, ‘moeten zien.’
Hoopvol keek Lily haar vader aan. Hij moest haar gelijk geven, het moest gewoon.
David was niet overtuigd, maar kwam terug van zijn vorige standpunt. Hij kon het niet over zijn hart krijgen om haar hoop aan stukken te slaan.
‘Ik vertrouw Zack volledig,’ zei Lily vol vertrouwen en liep naar de papierbak om het tijdschrift weg te gooien.

Die dag bleven de problemen zich opstapelen, andermans problemen, wel te verstaan. Sue belde in paniek op dat ze moesten praten, maar hing op voordat Lily iets terug kon zeggen. Marise had nog steeds ruzie met David en wilde dat Lily hem over ging halen om haar huisarrest op te heffen. Leonie stuurde een sms met daarin het nieuws dat Maggie ongelooflijk vrolijk naar haar toe was gekomen met het nieuws dat ze een vriendje had. Ariëlle stuurde boze mailtjes over het feit dat Lily nog niets aan biologie had gedaan en dat ze het zelf niet kon. Ondertussen bleven Simons liefdesverklaring en Sabine’s mail door haar hoofd spoken.

Misschien is het wel allemaal mijn schuld, bedacht Lily zich toen ze die nacht niet kon slapen. Misschien trek ik wel alle problemen aan.
Iedereen in haar omgeving leek problemen te hebben. De een erger dan de ander, maar allemaal hadden ze er last van. Had iedereen dat? Lily kon het niet geloven.
Ze wist dat het onzin was, maar ze begon zich schuldig te voelen.

Schuldig, maar ook boos. Boos op haar vrienden. Boos omdat ze met zoveel problemen werd opgezadeld, terwijl er niemand zich om haar bekommerde. Ze snikte toen ze zich bedacht dat er die dag niemand had gevraagd hoe het ging. Ze hadden wel gemerkt dat ze afwezig was, maar ze interesseerden zich blijkbaar te weinig in haar om zich af te vragen of alles wel goed was.

Nog vermoeider dan de dag ervoor ging Lily woensdag naar school. Ze kon haar gedachten niet bij de lessen houden. Ze sprongen heen en weer tussen haar vrienden en hun problemen.

Zack belde aan het eind van haar schooldag, Lily liep net door een drukke gang op weg naar de kapstok waar haar jas hing. Ze wilde vrolijk klinken opdat Zack niet bezorgd zou raken, maar kon simpelweg de energie daarvoor niet vinden. Ze liet hem aan het woord, vertelde niet eens over het voorval met haar vader, hopend dat het hem niet op zou vallen. Maar ze was moe, zo moe.

Haar benen waren niet sterk genoeg meer om haar gewicht te dragen en haar gedachten konden alle problemen niet meer aan. Ze stortte in elkaar, zowel mentaal als lichamelijk. Haar hand kon haar mobiel niet meer vasthouden waardoor die op de grond viel, goed luisterend kon je Zacks stem een paar keer wanhopig haar naam horen zeggen. Haar knieën knikten, haar heup knalde hard tegen de grond, een pijnscheut verspreidde zich over haar lichaam. Meteen volgde meer pijn, het leek zich vanaf haar hoofd via haar zenuwstelsel naar elke cel in haar lichaam te verspreidden. Het ging zo snel dat Lily zich meteen niet meer kon herinneren hoe ze was gevallen. Alleen de pijn was aanwezig.
Ze hoorde vaagjes haastige voetstappen, bezorgd gefluister en voelde hoe iemand aan haar schouders schudde.
‘Gaat het wel? Lily, zeg wat! Gaat het?’
Lily begon te snikken en beantwoordde de veel te laat gestelde vraag door haar hoofd te schudden. ‘Nee, het gaat niet.’

Ik weet dat het een open eind is, don't shoot me please. Ik weet precies hoe het met iedereen af gaat lopen en ga dat ook delen met de mensen die het willen weten. Dat plaats ik in het volgende hoofdstuk, opdat als er mensen zijn die het niet willen weten het ook niet hoeven te lezen. Het zijn een paar korte samenvattingen van wat er met de hoofdpersonen gaat gebeuren in de tijd vlak na het verhaal. Daar zit ook het dankwoord bij (:
Morgenochtend zet ik het online, dan heb ik alles alsnog voor de vakantie afgerond.