Hoofdstuk 19

‘Ik wil mijn excuses aanbieden, Simon. Je had gelijk. Ik weet er niets over, ik had er niet over moeten oordelen. Ik zat fout.’
Het duo zat op hetzelfde bankje als de voorgaande week. Lily leunde gespannen tegen de rugsteun aan, haar handen klemde ze vast tussen haar knieën. Simon zat net als vorige keer juist op het randje van de bank, vooruit starend naar de school, zijn handen zijn hoofd omsluitend terwijl zijn ellebogen op zijn knieën rustten. Ze kon hem niet aankijken. Het aanbieden van haar excuses was een stuk gemakkelijker geworden nu haar kijkers niet in de zijne vol verdriet blikten, maar ze had er moeite mee dat ze zijn reactie niet van zijn gezicht af kon lezen.
Hij zuchtte en leunde nu ook naar achter. ‘Ik kan nooit boos op jou blijven, Lily.’
‘Je zou boos moeten zijn. Ik heb stomme dingen gezegd.’
‘Ik kan simpelweg niet boos op je zijn. Je bent er zoveel voor me geweest.’
‘Waarom ontliep je me dan? Waarom liet je niets van je horen? Waar was je sowieso alle pauzes?’ Haar stem klonk scherper dan ze wilde, maar ze wilde het antwoord simpelweg zo graag weten dat ze het zelf niet merkte.
Simon ging weer in zijn vorige houding zitten. ‘Ik zat telkens op de wc.’
‘Op de wc? Kom op, Simon. Je gaat toch niet zeggen dat je telkens bijna een half uur in zo’n krap hokje hebt gebivakkeerd?’
Simon knikte schuchter.
‘Wilde je me zo graag ontlopen?’
Simon zuchtte en liet zijn voorhoofd op zijn handen rusten. ‘Weet je ons vorige gesprek nog?’
‘Natuurlijk weet ik dat nog,’ antwoordde Lily, bijna verontwaardigd omdat hij suggereerde dat ze zoiets al zo snel zou vergeten.
‘Weet je mijn gepraat over liefde nog?’
Lily knikte. ‘Over dat het duivels is. Dat het vreselijk is om te bedenken dat diegene die je lief hebt niet van jou houdt.’
‘Lieve Lily, heb je serieus niet door dat dat over jou gaat?’

Nog in een waas van verbazing door Simons verklaring reed Lily naar huis. Ze reed een keer door rood, stopte niet voor voetgangers bij een zebrapad en belandde bijna in de greppel van schrik toen een vrachtwagen toeterde. Ze had niet geweten wat ze tegen Simon moest zeggen, hoe ze hem moest troosten, en was er vrijwel meteen vandoor gegaan zonder nog iets te zeggen.

Lily zette haar laptop aan om een liedje op te zetten waar ze altijd rustig van werd. Het liedje heette Remembering Sunday, en was van haar geliefde band waar haar vriendje deel van was. Ze trof echter ook meteen iets verontrustend aan: het late antwoord van Sabine.

Een kort excuus, omdat het zo lang had geduurd voordat ze een antwoord stuurde.
Een samenvatting van wat er de afgelopen tijd in haar leven was gebeurd.
Een foto van een jongen die ze leuk vond, genaamd Anthony.
De antwoorden op Lilys vragen.

Haar ogen schoten heen en weer over het scherm, probeerden zo veel mogelijk informatie te scannen in zo’n kort mogelijk tijd, tot ze zich realiseerde dat ze misschien iets cruciaals zou missen en besloot wat langzamer te lezen.
Het ging niet goed met Sabine, dat was duidelijk. Ze vertelde dat ze zich te dik voelde om ooit mooi gevonden te worden door Anthony en dat dat een extra drijfveer was om af te vallen. Ze deed nu anderhalf keer zoveel oefeningen als eerst. Het vorige aantal had Lily al laten duizelen, deze cijfers sloegen alles. Sabine verzon telkens dat ze bij vrienden ging eten, om vervolgens uren buiten op een bankje te zitten.

Hoe meer Sabine beschreef, hoe ongelukkiger Lily zich voelde. De pijn die Sabine moest hebben, kon ze zich bijna voorstellen. De tranen prikten achter haar ogen. Ze wilde haar vriendin zo graag helpen, maar ze wist niet hoe. Ze had hulp nodig, professionele hulp, maar Lily wist dondersgoed dat Sabine haar nooit meer zou vertrouwen als ze die inschakelde.

Lily werd door een schreeuw van haar vader uit haar gedachten over Sabine gehaald.
‘Lily! Lily, kom hier! Nu!’
Moe van alles gaapte ze een keer terwijl ze naar beneden liep. Eenmaal in de woonkamer schrok ze van de boze uitstraling van haar vader. Zijn ogen spraken niets behalve pure woede.
‘Wat heb ik gedaan?’ vroeg Lily met een hoge stem, bang voor wat er zou komen. Ze zocht haar geheugen af naar iets dat ze misdaan had wat haar vader zo boos kon maken, maar ze kon niets verzinnen.
‘Ik wil dat je het uitmaakt met Zack.’ Zijn stem klonk even furieus als zijn ogen leken.