HS 5

De piano lijkt echt behekst. Het is ondertussen al enkele weken geleden dat het instrument voor de eerste keer vanzelf begon te spelen. Maar dat was niet de enige keer. Sindsdien heeft de piano het huis al verscheidene keren gevuld met enkele angstaanjagende tonen. Altijd enkele schrille tonen, de ene keer wat meer dan de andere, en dan is het weer muisstil. Eén opvallend element aan de voorvallen: ze vinden enkel plaats wanneer ik alleen thuis ben. Nooit heeft de piano een kick gegeven wanneer mijn ouders of mijn kleine broertje thuis waren. Alsof de piano contact zoekt met mij, maar de rest van de wereld er niks van mag weten. Soms krijg ik het gevoel dat ik in een of andere enge film beland ben, waar een geest in het huis van het hoofdpersonage gevangen zit en contact probeert te zoeken met het hoofdpersonage. Daarna helpt het hoofdpersonage de geest met al zijn onopgeloste problemen en helpt hem dus ook oversteken. Uiteindelijk blijkt de geest een slechte geest te zijn en vermoordt hij het hoofdpersonage. Ik lach eens bij deze gedachte en wis ze al snel uit mijn geheugen. Na een tijdje ben ik aan het geluid gewend geraakt. De eerste keren verschoot ik altijd wanneer de woonkamer plots gevuld werd met pianomuziek zonder dat ik achter het instrument zat. Sinds de dood van Hyun Su heb ik eigenlijk niet meer achter de piano gezeten om muziek te spelen. Slechts één keer heb ik het instrument nog aangeraakt om de snaren te checken. Dat was op de dag na de begrafenis en na de eerste ervaring met de behekste piano.

Ook vandaag verwacht ik weer een stunt van het instrument, aangezien mijn ouders gaan dineren met enkele collega’s van mijn vader en mijn kleine broertje bij de grootouders gaat logeren. Blijkbaar vertrouwen mijn ouders me niet meer. Vroeger, voor Hyun Su’s dood, moest de grote, lieve broer vaak babysitten op zijn kleine broertje. Soms verwittigde ik Hyun Su dan en wanneer mijn broertje naar bed was, kwam Hyun Su naar me toe en flikflooiden we een beetje. Maar sinds enkele weken, na de verschrikkelijke dag in het ziekenhuis, laten mijn ouders me nooit alleen met mijn broertje. Sinds de dokter beweert dat mijn gemoedswisselingen gevaarlijk kunnen zijn voor hem, vinden zij dat dus ook. Zelfs wanneer ik hen uitleg dat mijn broertjes gezelschap me erbovenop zou helpen en mijn gemoedswisselingen zou verminderen, laten ze het niet toe.

De avond valt en ik zit rustig aan tafel mijn huistaak af te werken. Plots begint de piano te spelen. Na enkele noten verwacht ik dat hij weer zwijgt en de stilte weer over het huis zal vallen, maar dat gebeurt niet. Hij blijft spelen en ik lijk een liedje te herkennen. Zwijgend staar ik naar de piano en zie de toetsen op en neer bewegen. Ik luister aandachtig naar de muziek. Wanneer ik de muziek herken, valt mijn mond open van verbazing. Dit was niet zomaar een liedje dat de piano aan het spelen was, maar een liedje dat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift staat. Ik neem de ring aan mijn ketting vast en keer terug in de tijd.