*5

Eenmaal terug aangekomen, leidde hij me naar het juiste klaslokaal. We stonden voor de deur waar ik dit lesuur wiskunde had. Het liefst zou ik wachten tot de les gedaan was en dan meegaan naar de volgende les. Ik was namelijk niet echt een kanjer in wiskunde, en ik haatte de leerkracht. Als er gebabbeld werd, was ik altijd de schuldige. En ja, het is dan ook niet te verwonderen dat ik vaak straf kreeg bij die leerkracht. Het is zelfs ooit eens voorgekomen dat ik een paar uur strafstudie gekregen had, gewoon omdat Isabeau een duimspijker op zijn stoel had gelegd en ik samen met de rest zat te lachen. Komaan zeg, dat was de domste reden die ik ooit meegemaakt heb! Volgens mij dacht hij gewoon dat ik het had gedaan, terwijl hij wel weet dat ik een voorbeeldige leerlinge ben die dat nooit zou doen. Behalve bij hem, maar dat hoeft hij toch helemaal niet te weten? Het is gewoon de slechtste leerkracht ooit.
“Ga nu maar naar binnen. Ik zie je zo wel in de pauze”, zei Nicolas.
Ik keek Nicolas betreurend aan.
“Tot zo dan…”
Nicolas bleef nog even staan en ik zag aan zijn gezicht dat hij twijfelde om iets. Ik keek hem even nieuwsgierig aan, maar zijn gezicht klaarde vlug op. Hij had duidelijk een beslissing genomen. Maar wat?

Ik stapte het lokaal binnen. Meteen zag ik alle gezichten mijn richting uitdraaien. Ik probeerde tegen te houden dat mijn wangen rood kleurden, maar ik faalde. Bijgevolg werden mijn kaken bloedrood. Stil en met mijn gezicht naar beneden gebogen liep ik naar achter en plaatste me op het bankje in de hoek. Meteen siste ik: “Waarom ben je niet meegegaan?”
“Ik dacht dat je wel in goede handen was bij die jongen.”
“Die jongen heeft een naam.”
“Hé, kalm aan jij, ik kon je ook maar helpen!”
“Je hebt me niet geholpen. Je bent weggegaan.”
Plots flitste het door mijn hoofd dat ik haar ook niet mocht verliezen, en ik eigenlijk zonder reden kwaad was op haar. Ze was me gewoon veel te dierbaar.
“Sorry Mel, ik bedoelde het niet zo… Je hebt me wel degelijk goed geholpen, sorry…”
“Ik snap je wel, Es. Je hebt nu nogal een warhoofdje, niet?”
“Blij dat je me begrijpt.”
Ze glimlachte.
Met een ruk draaide de leerkracht zich om en riep: “Meisjes achteraan! Laatste opmerking!”
En zoals altijd schoten we in de lach.