|| OO6

Met gesloten ogen lag ik op mijn bed en de muziek dreunde door mijn oren. Ik concentreerde mij op de trillingen van het ritmische geluid en sloot me af van de buitenwereld. Ik probeerde mijn woede te onderdrukken. Ik maakte een vuist met mijn hand, mijn nagels drongen door het perkament, mijn handpalm in en ik wist zeker dat mijn knokkels wit waren geworden. Het perkament in mijn handen zat vol scheuren en was hopelijk niet meer leesbaar. De gedachte aan die brief maakten mij weer boos, woedend maar ook verdrietig en teleurgesteld. Vooral teleurgesteld in mijn broer. Ik schudde mijn hoofd zacht om die gedachte weg te jagen.
‘’Lotus..’’ hoorde ik mijn naam. Ik nam niet de moeite om overeind te komen, want ik hoorde al dat het Mary Ann was. Mijn bed deukte zacht in, wat betekende dat ze aan mijn voeteneind was komen zitten. We zeiden niks, we luisterden alleen naar de muziek die door de kamer dreunde. Het maakte me niet uit wat anderen ervan vonden, ik had het nodig. ‘’Lotus.’’ Zei ze wederom en ik voelde een warme hand rusten op de mijne. ‘’Lotus, wat is er?’’ ik haalde de spanning van mijn hand, en voelde het stukje perkament tussen mijn vingers weg glippen. Mary zei niks, ze pakte het stukje perkament en begon te lezen. Ik rechtte mijn rug, keek haar aan en een paar verloren tranen liepen over mijn wangen. Zonder wat te zeggen sloeg Mary haar armen om me heen, troostend, medelevend. Ik veegde mijn tranen van mijn wangen en deed een verloren lok haar achter mijn oor. Mary drukte het stuk perkament zacht in mijn handen en ik keek haar aan. De wanhoop stond in mijn ogen, dat wist ik zeker. ‘’Volg je hart.’’ Fluisterde ze zacht, en ze stond op. Ik knikte en zuchtte diep. Mary Ann gaf me een glimlach en liep weer de slaapzaal uit, waarschijnlijk om naar haar volgende les te gaan. Ik zag hoe ze wegliep en mij weer alleen liet. De melodieën van de muziek maakte me enigszins rustig, ze stuurde me een kant op, alsof het recht uit mijn hart kwam. Met trillende handen vouwde ik het stuk perkament open en las keer op keer hetzelfde stukje

Keer op keer stel je ons weer teleur. Het is genoeg geweest.
We laten je niet langer onze naam belachelijk maken dus je krijgt een keuze.
Je mudblood vrienden, of je familie.
Kies voor hun en we hoeven je niet meer terug te zien in de vakantie.

Ik slikte en maakte weer een propje van het stuk perkament, deze keer om het in de hoek van de kamer te gooien. Ik stond op en liep naar de badkamer waar ik probeerde te verbergen dat ik had gehuild. Nadat ik merkte dat make-up niet zou werken gaf ik het op. Nog snel haalde ik de borstel door mijn lange blonde lokken en ik liep de badkamer weer uit. Ik pakte mijn tas en wierp een blik op de klok. Als ik nu zou vertrekken was ik misschien net op tijd voor verweer tegen de zwarte kunsten.

De vele trappen maakten mij duizelig maar ik bleef doorlopen tot ik het lokaal had bereikt. Ik merkte dat ik nog net op tijd was, maar professor Midas had het toch niet gemerkt aangezien er nog zeker acht meisjes voor hem stonden, klaar met domme vragen alleen maar om te zorgen dat hij tegen ze zou praten. Ik liep het lokaal door en zag een lege plek naast Ella, maar toen ik naast Julian ging zitten keek ze me vragend aan. Ik probeerde mijn tranen tegen te houden, wat met moeite lukte en voelde hoe Julian zacht met zijn hand over mijn rug wreef. Het voelde prettig, veilig alsof er even niks aan de hand was maar dan zou ik mezelf alleen maar voorliegen. Ik keek naar Julian en merkte dat hij niet wist hoe hij zich moest gedragen. Alsof hij wilde zeggen ‘’alles komt goed’’ terwijl we beide wisten dat, dat niet het geval was. Ik schonk Julian een kleine glimlach, ik wilde doen alsof het prima ging, ik wist dat ik Julian nooit kon voorliegen, hij merkte alles aan me maar toch had ik de hoop dat hij erin zou trappen. Niet wetend dat professor Midas al met de les was begonnen draaide ik mijn hoofd, om mijn boeken te pakken. Tot mijn geluk deed Julian hetzelfde, hij kende mij goed genoeg om te weten dat ik er nu niet aan wilde denken. Ik wist dat hij bezorgd was, vooral toen ik 's ochtends de grote zaal verliet na het krijgen van die brief. Hij kwam niet voor niks achter me aan gerend.