-XVI-

Ik leunde tegen de boom aan. Ewout was nog steeds niet komen opdagen.
Het was voor één keer een zonnige dag, en ik genoot ervan.
'Boe!' riep Ewout. Ik schrok me rot. Ewout leunde nonchalant tegen de zijkant van de boom.
'Ik had je niet horen aankomen.' zeg ik, terwijl ik op adem kwam.
'Zeg eens, je wou me spreken?'
'Ja, ehm..' ik aarzelde. Iets in mij zei me dat ik maar beter niet over het amulet kon vertellen.
'Ja?' Vroeg Ewout een beetje ongeduldig.
'Wel, ik vroeg me af waarom je zo opeens wegging gisteren.'
Ewout slikte. Ik zag dat hij onrustig werd. 'Ik moest nog iets doen, en ik was dat helemaal vergeten.' Loog hij. Ik zag dat aan zijn manier van doen. Ik verloor mijn geduld.
'En dat amulet, waarom heb je net hetze-' ik kon mijn zin niet afmaken.
'Ssst..' siste Ewout. En hij boog zich voorover.
Ik keek hem strak aan. Zijn lippen kwamen steeds dichter bij de mijne.
'Wat?' zei ik bot.
'Ssst..' zei Ewout weer, en hij legde zijn wijsvinger tussen onze lippen.
'Hoor je het dan niet?'
'Ik volg niet hoor.' Even werd ik betoverd door zijn glimlach, zijn ogen straalden. Hij legde mijn hand boven mijn borst, waar mijn hart zit, en legt zijn hand erop.
'Je hart gaat tekeer als het hart van een prooi op de vlucht van een roofdier.' Hij grinnikte. Ik kreeg een raar gevoel in mijn maag.
'Waar ben ik dan op de vlucht voor?'
'Mij, het onbekende, dingen die je niet weet over bepaalde personen én hetgeen dat je te wachten staat.' Ik slikte. Hij had me net bedreigt, en toch voelde ik me veilig bij hem.
'Elena, je betekend erg veel voor me.' Ik keek hem aan, en zag dat hij twijfelde. Hij nam mijn gezicht in zijn handen en keek me met zijn slaperige ogen aan. Hij slikte, en langzaam kwam hij dichter. Er ontstond een soort spanning tussen ons. Moest de ene de moed hebben, kuste hij de andere. Maar Ewout trok zicht terug, keek naar de grond en gaf me tenslotte een snelle kus op mijn voorhoofd.
'Ik moet gaan, het spijt me.'
En weg was hij.