-XV-

Ik belde aan. Myrthe deed open.
'Hey. Kom binnen.' 'Hoe gaat het?' vroeg ze.
'Nu gaat het al veel beter.' antwoorde ik.
'Wil je iets drinken?'
'Nee dank je, alles wat ik nodig heb is een goeie babbel nu.'
'Oke, kom mee naar mijn kamer.' Ik volgde haar. En plofte neer op haar bed.
'Zooo.. zeg eens, wat is er nu allemaal gebeurt.. Maar oh, eerst wil ik graag weten waarom je plotseling weg was!'
'Het spijt me. Toen jij achter drankjes was, kwam Ewout bij me. Hij was stomdronken. Ik kon hem echt niet achterlaten in zo'n toestand.' ik zucht. Ik hoopte dat ze het excuus zou aanvaarden.
'Ohja, maar kijk, het geeft niet. Het kan iedereen wel eens overkomen, ik dacht dat je het niet leuk vond met mij.'
'Nee, nee, dat zeker niet!' 'Ik vond het juist heel leuk met je.' 'Maar weet je, sinds ik je de laatste keer heb gezien, heb ik heel wat problemen gehad.' Ik keek naar beneden. Ik wist dat ik het allemaal moest vertellen, in dit soort dingen was ik echt niet goed.
'Vertel, ik luister.' zei Myrthe bezorgd.
Met een zucht begon ik eraan. Ik vertelde hoe ik en Ewout onder de boom sliepen, en hoe kwaad mijn vader was op me. Dat hij had gedronken, en me had geslaan, en dat ik voor de 2e keer was weggelopen, en ook voor de 2e keer onder de boom met Ewout had geslapen.
Ze knikte. 'Ik begrijp het.'
Ik zucht. 'Dit is nog niet alles.' 'Ik heb iets raars meegemaakt, maar daarvoor moet ik nog een ander stukje vertellen..'
'Daar zijn vrienden voor.' zei Myrthe, en ze gaf me een schouderklopje.
'Wel, toen ik nog heel klein was, heeft mijn moeder mij en mijn vader verlaten. Ze stierf niet, ze liep weg van ons. Niemand heeft haar ergens nog terug gezien. Net alsof ze van de aardbol verdwenen was.
Ik probeerde me in te houden, maar een traan viel over mijn wangen.
In een fractie van een seconde had Myrthe me tussen haar armen geklemd. 'Het komt wel goed.. vertel rustig verder, ik ben er voor je.'
Ik snikte, en ging door met mijn verhaal. '... En toch liet ze net genoeg herinneringen achter voor mij.' Ik haalde het blauwe amulet van moeder uit m'n rugzak. 'Dit is een van de herinneringen. Het is heel speciaal voor mij. Maar het heeft ook iets bijzonders, het geeft een blauwe gloed af wanneer de nacht valt.' 'En het meest rare is, dat Ewout me gezegd heeft dat hij net hetzelfde heeft. Maar het zijne geeft een rode gloed af, en hij is het kwijt. En wanneer ik met Ewout eens wegging, naar het bos vlak achter m'n oude huis, waar ik een eigen stukje bos had, zag ik dat alles vernield was, het enige wat ik vond was Ewout zijn verloren amulet.
'Wat?' 'Heeft hij dat gedaan?' Roept Myrthe bijna.
'Ik heb geen idee. Maar hij zit er zeker voor iets tussen, want toen ik me omdraaide om iets te zeggen, was hij opeens weg.'
'Ik vind dat je hem moet opzoeken.' 'Ondervraag hem!' zei Myrthe, net alsof ze het leuk vond. 'Hier, zijn nummer is al ingetikt in m'n gsm.'
'Ik kan dit niet Myrthe, we zijn er niet zeker van!' Myrthe kijkt me aan, net alsof dit een uitdaging is voor haar.
'Oh nee, dat zullen we wel nog eens zien.' En ze drukt op de groene knop.
'Oh heey Ewout! Myrthe hier! Elena moet je spreken.' zei ze met een hoog stemmetje. Ze gaf de telefoon door naar mij. Ik keek haar aan.
'Deze namiddag, binnen een kwartiertje, aan de boom.' Zei ik, en duwde af. 'Het spijt me Myrthe, maar dit kan ik niet via de telefoon.'
Ik gaf haar nog een knuffel en vertrok naar de boom.