Chapter one. The start of a new year. 1.7

Ik kon meteen beginnen op Hogwarts onder mijn nieuwe naam. Voldemort had er zeker werk van gemaakt, en me meteen ingeschreven onder mijn nieuwe naam; Evanthe Madelaine James. Ik moest eerlijk zeggen dat deze naam me wel beviel; het klonk mysterieus, en daar hield ik wel van. Natuurlijk kon ik de school niet zomaar opnieuw betreden zonder een nieuw uiterlijk. Het zou namelijk wel erg opvallen, moest ik als June door de school lopen, terwijl ik in Gryffindor zou zitten. Nee, dat was geen optie. Dus besloot Voldemort naast mijn naam, ook mijn uiterlijk te veranderen. Mijn haar werd ontkleurd, en ik kreeg mijn eigen haarkleur terug; knalrood. Niemand wist dat ik rood haar had, mijn ouders hadden mijn haar al van jongs af aan geverfd. Ze zeiden altijd: “Je bent toch geen smerige Weasley?” Dit betekende dus dat niemand mijn rode haar ooit te zien kreeg, waardoor veel mensen van mij dachten dat de pornoblonde haarkleur echt van mezelf was. Ook had Voldemort met een spreuk, ik had geen idee met welke, mijn oogkleur veranderd. Mijn ogen, die vroeger chocoladebruin waren geweest, waren nu knalgroen. De lagen make-up op mijn gezicht waren passé, waardoor mijn gezicht een andere uitstraling had gekregen. Dit alles, liet me er compleet anders uitzien. Natuurlijk nam Voldemort hier geen genoegen mee, hij wilde dat niets verdacht leek, dus maakte hij nog een paar kleine aanpassinkjes aan mijn lichaam. Ook werd al mijn kledij vervangen door gloednieuw spul, en kreeg ik een nieuwe toverstaf en een Gryffindor schoolgewaad. Ook kreeg ik een nieuw huisdier, een prachtige goudkleurige sneeuwuil; ik noemde haar Nayla. Met een laatste succeswensing werd ik de deur weer uitgezet. Er werd zelfs nog gezegd dat mijn nieuwe –of oude, hoe je het ook wilde noemen- haarkleur een band zou kunnen scheppen met de Weasleys, we hadden nu allemaal knalrood haar. Ik kon hier minder om lachen. Hoewel ik het goed gevonden vond, vond ik het toch een slecht vooruitzicht dat ik misschien om zou moeten gaan met de Weasleys, met name de tweeling. Alana en Audrey had ik verteld dat ik naar Beauxbatons werd overgeplaatst, omdat we gingen verhuizen naar Frankrijk, voor een missie die mijn moeder gekregen had van the Lord. Ze geloofden het meteen en samen lieten we wat traantjes. Toch vond ik het afscheid niet helemaal oprecht, en vroeg ik me af of ze me wel echt zouden missen. Daar zou ik in ieder geval snel genoeg achter komen.

Vol goede moed stond ik voor de poorten van Hogwarts. Dit ging me lukken, ik moest gewoon onthouden dat ik nu een compleet ander persoon was. Ik mocht mezelf absoluut niet verraden.
‘U bent zeker Evanthe Madelaine James?’’ hoorde ik een stem naast me.
Ik schrok van het plotselinge geluid en sprong op.
‘Slecht geweten?’
‘Nee, nee. Ik ben gewoon een beetje zenuwachtig voor mijn eerste dag hier,’ loog ik, ‘Ik ben Evanthe James. U bent zeker professor Mcgonagall?’
Ze knikte waarna ik mijn hand naar haar uitstak. Ze schudde mijn hand en glimlachte.
‘Volgt u mij maar, u bent precies op tijd voor het avondmaal. Professor Dumbledore zal u gaan indelen in een afdeling.’
Ik knikte en liep achter haar aan de school in. Ik slaakte wat kreten van bewondering, zodat het leek alsof ik hier echt voor het eerst was. Mcgonagall leek hierin te trappen, aangezien ze steeds een glimlach op haar gezicht kreeg, wanneer ik weer deed alsof ik verwonderd was. Wanneer ik de deur opendeed en de grote zaal binnenliep, waren meteen alle ogen op mij gericht. Ik kreeg mijn arrogante uitdrukking terug en liep, alsof het me allemaal niets kon schelen, naar de leraren toe.
‘Dames en heren, vanaf vandaag hebben wij een nieuwe leerlinge op deze school. Ze heet Evanthe Madelaine James, en ze zal nu in een afdeling gesorteerd worden. Ik hoop dat de afdeling waarin ze komt, haar zich thuis laat voelen,’ zei Dumbledore, waarna hij naar mij knikte, als teken dat ik het podium op moest komen.
Ik liep naar het krukje, wat al voor mij klaar stond, en ging zitten. Dumbledore pakte de sorteerhoed en zette hem op mijn hoofd.
‘Zo, zo. Een oude bekende,’ mompelde de sorteerhoed afkeurend.
‘Houd je mond en plaats me in Gryffindor,’ dacht ik, ik wist dat hij het zou horen.
‘Hm, deze vijandigheid is een echte karaktereigenschap van Slytherin. Vraag het nog eens wat aardiger.’
‘Kun je me alsjeblieft in Gryffindor plaatsen?’ probeerde ik.
‘Nee.’
‘Ik zweer je dat als je me niet in Gryffindor plaatst, ik iedereen hier zal vervloeken, en ik heb ook nog wel een lucifer voor je over. Wil je het zover laten komen?’
‘Goed gespeeld. GRYFFINDOR!’ het eerste deel mompelde hij, maar het laatste deel schreeuwde hij uit.
Ik grijnsde zelfvoldaan en stond op. Gryffindor begon te juichen, en ik liep hun kant uit. Deel één van het plan was al gelukt. Ik zette me aan de Gryffindor tafel en deed zo vriendelijk mogelijk, dit was een makkie. Ik werd nu al geaccepteerd. Nu moest ik nog bij Potter en zijn vrienden in de buurt zien te komen.

Een paar meisjes draaiden zich naar me om en keken me nieuwsgierig aan.
‘Hoi! Jij bent nieuw hier, toch? Ik ben Angelina Johnson!’ het donkere meisje keek me vrolijk aan.
Ik glimlachte even en stak mijn hand uit, ‘Evanthe James, aangenaam kennis te maken!’
Nog een paar meisjes keken me onderzoekend aan. Een meisje met zwart haar stak ook haar hand uit, ‘Ik ben Katie Bell, aangenaam.’
‘En ik ben Alicia Spinnet!’
Een jongen mengde zich in het gesprek, en liet zijn blik over mijn lichaam glijden. Hij kreeg een goedkeurende blik en ik glimlachte even naar hem. Hij was niet verkeerd, in tegendeel, hij was vreselijk schattig. Ik wist wel zeker dat er allemaal meisjes weg zwijmelden bij hem.
‘Oliver Wood, aangenaam,’ knipoogde hij.
Ik grijnsde even en stelde me ook aan hem voor.
‘Van welke school kom je eigenlijk?’ vroeg Angelina.
‘Ik kreeg thuis les, mijn moeder heeft het nogal moeilijk gehad de afgelopen jaren. Ze was nogal depressief, dus ik bleef het liefst bij haar in de buurt. Maar dit jaar vond ze dat ze me al te lang had weggehouden van school, dus hier ben ik!’ loog ik.
De leugens kwamen er erg gemakkelijk uit, aangezien het deels waarheid was. Mijn moeder had het de afgelopen jaren ook moeilijk gehad, en was depressief, alleen was onze liefde minder diep dan ik nu deed geloven.
‘Speel je ook Zwerkbal?’ vroeg Katie Bell hoopvol.
‘Ik speelde het altijd met mijn broer en zijn vrienden, dus ik ken de regels wel. Ik weet alleen niet of ik goed ben.’
Weer een leugen. Ik was erg goed in Zwerkbal, en dat wist ik. Alleen was dit weer iets waar niemand van wist. Mijn ouders vonden het niet “vrouwelijk” dus lieten ze me nooit meespelen in het team van Slytherin, maar ik was wel erg goed. Ik moest me vroeger toch vermaken als ik bij Draco en zijn vreselijke vrienden was, hierdoor was ik nog beter in Zwerkbal dan Draco zelf.
‘Oh, je moet binnenkort echt komen bij de try-outs voor het team! Alicia hier,’ ze wees even naar Alicia, die me grijnzend aankeek, ‘vond het nodig om haar been te breken vorig jaar, en heeft zo een blessure opgelopen. We hebben dus een nieuwe jager nodig, dus kom alsjeblieft naar de try-outs! Het lijkt me leuk om jou in het team te hebben, ik red het echt niet met al die andere sukkels die auditie doen,’ smeekte ze dramatisch.
Ik mocht ze eigenlijk wel, wat vreemd was. Ik was een Slytherin, ik hoorde Gryffindorks niet te mogen. Ik schudde het van me af en keek Katie glimlachend aan.
‘Misschien doe ik dat inderdaad wel!’