OO1 || Valerie Noa Wright

Langzaam loop ik de oprit op, ik hoop de auto van mijn ouders te zien, maar nee. Hij blijft weg.
Angstig loop ik het grote huis in, zachtjes sluit ik de deur. Bang om teveel geluid te maken, loop ik op mijn tenen het huis door. “Was jij van plan aan mij te ontkomen?” in mijn broer’s stem klinkt een hitsig ondertoontje. Bang draai ik me om. Hij staat dichter bij dan ik dacht, want zijn hand glijdt al over mijn been. Met zijn andere hand knijpt hij in mijn kont. “Ben je er al weer klaar voor, zussie?” Lachend tilt hij me op, en hij wil de trap al bestijgen. Maar dan horen we het hek opengaan, en een auto de oprit op rijden. Gelukkig mijn ouders zijn er weer. Mijn broer zet me snel neer. “Denk maar niet dat ik al klaar met je ben.” Hij knijpt nog een keer in mijn kont en rent dan door naar boven, alleen. Opgelucht slaak ik een zucht. Dit keer ben ik eraan ontkomen, maar de volgende keer niet. Dan zet hij alles op alles om het ook maar voor elkaar te krijgen. Mijn hoofd komt langzaam tot rust , maar ook ik vlucht naar boven. Zin om ‘gezellig’ bij mijn ouders te zitten heb ik niet. Als ik boven in mijn kamer kom, draai de deur op slot, en zet ik de muziek keihard aan. Ik heb nu nergens meer zin in. Tranen stromen over mijn wangen, de angst van net komt er nu pas uit. Ik huil met lange uithalen, gelukkig staat de muziek zo hard, anders zou mijn broer het horen, en wordt het een ramp, als hij weer is zin heeft.