Getting all the love that you deserve [Cesc Fabregas]

‘Nikki loop nou eens door! We zijn al zo laat!’ riep mama en ik versnelde mijn pas. Ik heb helemaal geen zin om naar dat stomme feest te gaan. Anne, mijn nicht, viert een feest omdat ze verloofd is met Aaron Ramsey. Ja je hoort het goed, Aaron Ramsey, speler van Arsenal. Natuurlijk zal de rest van zijn team er ook zijn, dan moet ik me een beetje ongemakkelijk gaan voelen omdat er allemaal belangrijke mensen rondlopen. Maar dat is niet het ergste, nee, de zusjes Sophia en Marel zijn er ook. Mijn geliefde nichtjes die mij altijd voor schut zetten. ‘Mam ik wil niet.’ Zuchtte ik en ik stopte met lopen. ‘Nikki doe niet zo kinderachtig. Je bent 17, gedraag je dan ook naar je leeftijd.’ Zei ze en ze trok me gewoon mee. En zo gaat het altijd als we naar een of ander feest gaan, ik doe kinderachtig en vervolgens word ik als een kind behandeld. Ach ja, ik ben het zo ondertussen wel gewend.
‘Gefeliciteerd Anne.’ Glimlachte ik en ik drukte een kus op haar wang. Eigenlijk vind ik haar een beetje jong om te trouwen, ze is tenslotte pas net 18 geworden. ‘Jij ook gefeliciteerd Aaron.’ Glimlachte ik en ik drukte ook een kus op zijn wang. ‘Dankjewel Nikki.’glimlachte hij en hij kneep even in mijn wangen. ‘Ik ben geen klein kind meer.’ Zei ik lachend en ik duwde hem weg. ‘Oh echt? Volgens mij ben je echt nog een broekie hoor.’ Zei mama met een gemene grijns. There we go again. De tranen prikten in mijn ogen en ik liep weg. Ze moet me echt altijd vernederen, volgens mij haat ze me gewoon. Ik rende naar de wc’s maar onderweg botste ik tegen iemand aan. Ik keek geschrokken op en zag door de tranen heen dat het Cesc Fabregas was. ‘Gaat het?’ vroeg hij en hij hield mijn hand vast. Zijn aanrakingen lieten een brandend spoor achter. Ik trok mijn hand los en rende snel langs hem heen. Het is al erg genoeg dat ik tegen hem aan botste, laat staan dat hij me ziet huilen. Ik liep een van de wc hokjes in en pakte een stuk wc-papier. Ik veegde de uitgelopen mascara weg en bekeek mezelf in de spiegel. Één woord; lelijk. Ik deed wat water op het wc-papier en depte onder mijn ogen in de hoop dat het wat minder rood zou worden. Ik pakte wat foundation uit mijn tas en probeerde de meeste schade weg te werken. Zo valt het niet meer op dat ik gehuild heb. Ik bleef in de spiegel kijken en hoe langer ik keek, hoe meer ik er aan begon te twijfelen. Wie houd ik ook voor de gek, iedere debiel kan zien dat ik gehuild heb. Mijn ogen zijn opgezwollen en er prikken nog steeds tranen in. Ach ja, een feest doorbrengen op de wc kan ook leuk zijn.
Na een halfuur was mijn gezicht zo goed als hersteld en waagde ik toch de kans om mezelf te tonen op het feest. Ik sta toch al voor lul, zoals mama altijd zegt. Ik had nog geen twee stappen gezet of Sophia en Marel hadden me al gevonden. ‘Dus het lelijke eendje van de familie waagt ook een poging om op het feest te verschijnen?’ zei Sophia met een grijns. ‘Ik ben liever een lelijk eendje dan zo’n vieze vette gans als jij bent.’ Siste ik en ik liep weg. ‘Dat neem je terug kreng!’ gilde Sophia. Iedereen viel stil en keek verbaasd naar ons. ‘Ja wat nou? Ga feest vieren ofzo.’ Zei ik en ik liep weg. Anne keek me even met een glimlach aan, zij wist hoe de situatie tussen mij en Sophia en Marel zat. ‘Wat heb je nou weer met Sophia gedaan? Je moet haar ook altijd pesten he.’ Siste mama toen ik langs liep. Ze greep me stevig bij mijn bovenarm vast en trok me naar haar toe. ‘Je moet eens een keer normaal gaan doen, je past zo niet bij de familie.’ Siste ze en het spuug vloog in de rondte. Ik veegde met mijn andere hand langs mijn gezicht om haar speeksel weg te vegen, iets wat ik niet had moeten doen. Ik voelde haar hand op mijn wang branden en de tranen sprongen alweer in mijn ogen. ‘Stom kind, ga jezelf ergens anders nuttig maken.’siste mama en ze duwde me weg. Ik rende dit keer naar buiten toe. Ik bleef rennen totdat ik bij een soort van strand aankwam. Ik liet me in het zand vallen en tuurde voor me uit, recht over zee. Waarom moet ik altijd degene zijn die gepest wordt? Waarom moeten ze altijd mij hebben? Sinds de dood van papa is mama echt een heks geworden, al was ze voor zijn dood ook al een bitch. Ze had mij zelfs de schuld van zijn dood gegeven, ik zorgde voor te veel overlast en daardoor was hij dood gegaan. Bij de gedachte aan papa begonnen de tranen sneller over mijn wangen te lopen. De enige man die ooit van me gehouden heeft, en de enige die ooit van me zal houden. Niemand wil mij, niemand vind me knap. Sophia en Marel zeggen niet voor niets dat ik een lelijk eendje ben. ‘Mag ik erbij komen zitten?’ hoorde ik een prachtige stem uit het niets zeggen. Ik keek geschrokken op en zag dat het Cesc was. ‘Natuurlijk.’ Mompelde ik en ik veegde ruw de tranen van mijn wangen. ‘Waarom doet iedereen zo gemeen tegen je?’ vroeg Cesc zacht. ‘Kijk naar me. Ik ben een lelijk onderkruipsel. Ik ben vies, ik zie er gewoon niet uit.’ Zei ik en ik bleef strak vooruit kijken. ‘Je zegt het alsof je het zelf geloofd.’ Zei Cesc verbaasd. ‘Kijk dan naar me, kijk goed. Je weet zelf ook wel dat ik er niet uit zie.’ Zei ik en ik keek hem recht in zijn ogen aan. ‘Je bent niet lelijk, je bent prachtig. Je bent prachtig omdat je een zwaar leven hebt maar ondanks alles toch door blijft gaan. Je blijft vechten, je bent dapper. Natuurlijk zullen er vrouwen zijn die mooier zijn dan jou, maar ze bezitten niet wat jij bezit.’ Zei Cesc met een glimlach. ‘En dat is?’ vroeg ik verbaasd. ‘Jij bezit kracht, jij bezit vechtlust. Jij gebruikt niet je mooie uiterlijk om ergens te komen. Nee jij vecht er voor. Veel vrouwen zijn lui en hoeven maar te knipperen met hun ogen om iets te bereiken.’ Zei Cesc en hij pakte mijn hand vast. ‘Je zegt dit wel heel mooi, maar je kent me helemaal niet.’ Zei ik en ik trok mijn hand los. Ik stond op en wou weglopen. Ik werd terug getrokken door Cesc en ik moest hem wel recht in zijn ogen aankijken. ‘Geloof me, ik weet meer over jou dan je denkt. Ik weet wat er met je vader gebeurd is, ik weet dat je gepest wordt door Sophia en Marel. Ik weet dat je moeder je slaat en je de grond in boort waar iedereen bij staat. Geloof me nou maar.’ Zei hij zacht. ‘Maar waarom?’ ‘Waarom? Waarom laat jij jezelf kleineren? Waarom laat jij jezelf slaan? Geef daar eens antwoord op.’ Zei Cesc zacht. ‘Daarom.’ Mompelde ik, een ander antwoord had ik niet. ‘Nou dat is dus ook mijn antwoord. Daarom.’ Zei Cesc zacht en hij legde zijn handen op mijn wangen. ‘Geloof me als ik zeg dat ik van je houd.’ Fluisterde Cesc en hij drukte zijn lippen zachtjes op die van mij. ‘Ik. Ik kan dat niet.’ Stamelde ik. ‘Kijk me aan.’ Fluisterde Cesc. Ik keek hem diep in zijn bruine ogen aan. Zo puur, vol zelfvertrouwen. ‘Ik houd van je Nikki, en ik zal voor altijd van je houden.’ Fluisterde Cesc. ‘Ik geloof je.’ Mompelde ik nog steeds verbaasd van de puurheid in zijn ogen. Cesc kuste me en er explodeerde een bom van geluk in mijn lichaam. Nog nooit heeft iemand me speciaal laten voelen, nog nooit heeft iemand gezegd dat hij van me houdt. Hopelijk blijft dit voor eeuwig en altijd.