010| Audrey Memphis

Audrey Memphis

Ik had wat medelijden met hem. Er zat hem iets dwars, heel erg. Toen hij uitgehuild was bleven we nog een tijdje zitten en begonnen wat te praten. Hij vertelde over zijn vader en al de andere obstakels die hij had in zijn leven. Na een tijdje was het wat laat dus we namen afscheid. Seth moest heel de andere kant op dan ik. Hij was een leuke jongen maar mensen zeggen altijd, "de ogen zijn de poort naar de ziel". Dan is het weer zo dom dat ik niemand in de ogen kan kijken. Typisch. Ik liep door het bos die er wat angstaanjagend uitzag snachts, welk bos nou niet. Ik keek gefascineerd rond terwijl ik me een weg baande naar het huisje. Soms zag ik een uil in een boom zitten maar struikelde bijna iedere keer omdat ik bijna gehypnotiseerd werd door die grote ogen. Ik zag het huisje verschijnen en liep er naartoe. Emily zat in de sofa naar de televisie te kijken. Cherry zat naast haar borrelnootjes te eten. 'Daar ben je eindelijk' zei Emily en stond op. 'Je ziet er moe uit, kom ik breng je wel even naar je kamer' en ze begeleidde me naar de trap. Cherry nam nog een hele voorraad en volgde ons. Emily deed de deur voor me open en liet me voorgaan. 'Als je morgenochtend vroeger dan ons wakker zou zijn mag je je wel douchen enzo hoor, nou dan slaap lekker' en ze sloot de deur weer. 'Waar was je?' vroeg Cherry terwijl hij verder knabbelde aan een nootje. Heeft hij nooit genoeg? 'Nee nooit, antwoord nou maar op mijn vraag' ging zijn stem meteen verder. 'Op het strand' zei ik toen, maar mijn gedachten dwaalden meteen af naar Seth. Waarom was hij zo plots verdrietig? 'Moet je niet aan mij vragen, ik was daar niet' en ik wist dat hij nu zat te grijnzen. Ik begon te grinniken en liep toen naar mijn tas en kleedde me om. Ik deed één van mijn versleten topjes aan en ging toen in het bed liggen. Cherry liet de nootjes voor wat ze waren en kwam bij me liggen. 'Ben je blij dat we hier zijn?' vroeg Cherry plots zachtjes. 'Heel blij' fluisterde ik voor ik in slaap viel.

Ik keek verward om me heen toen ik zag dat ik in een groot wit huis stond die vast nogal oud was. Ik keek verdwaasd rond maar schrok toen de gigantische witte deur geopend werd. Er kwam een hoogzwangere heel jonge vrouw binnen met een jongeman aan haar zijde. De man sloot snel de deur want de vrouw liep weg. Hij ging zo snel dat hij voor mijn ogen verdween. Hij stopte voor de vrouw haar neus. 'Lieverd, Carlisle weet wel wat te doen' en hij nam met zijn handen haar gezicht vast. Ze legde haar handen ook op die van hem en ik zag een traan over haar wang rollen. 'Ik zal mijn kindje nooit zien opgroeien, want ze zal me vermoorden, with just one look' zei ze huilend. De man trok haar in zijn armen en suste haar voor een tijdje. Ze was gestopt met wenen en liepen tussen de twee gigantische trappen door naar een grote woonkamer. Ik volgde ze maar en zag dat de vrouw naar de piano liep en de man naar de keuken waar hij een flesje met rode vloeistof uit de koelkast haalde. Wat me nu pas opviel was dat hij gouden ogen had. De vrouw had ijsblauwe ogen en prachtig haar, het was bijna paars-bordeaux-achtig. Net als het mijne en mijn hand ging naar een lok die op mijn schouder lag. Toen schoot me de zin die ze had gezegd te binnen. 'Ik zal mijn kindje nooit zien opgroeien, want ze zal me vermoorden, with just one look' dat moet vast ik zijn want nu ik goed keek leek ik ook wat op de man, nou wel redelijk wat net als op de vrouw. Mijn ouders. De vrouw haar vingers gleden soepel over de toetsen van de piano. Het was een hele dure antieke piano. De klanken vulde mijn oren en het kwam me bekend voor. Als dit het verleden was en ik nog in de buik van de vrouw zat, dan kende ik dat liedje van toen ze hem speelde. Ik ging op het bankje naast haar zitten en luisterde met gesloten ogen naar de hemelse klanken die ze kon maken. Het geluid werd zachter en zachter en toen ik mijn ogen opende zag ik dat ik weggetrokken werd uit het verleden.

Boston - Augustana = het liedje dat de vrouw speelt ^^