-003-

Een vrouw. Voor mijn neus stond een bleke vrouw met bruin haar tot ongeveer over haar schouders. Ze heeft een moederlijke uitstraling en keek me bezorgt aan. ‘Uhhm het spijt me.’ zeg ik. ‘Nee, het spijt mij. Jij bent degene die nu op de grond ligt.’zegt de vrouw. ‘Ja, dat is zo. Maar ik kan wel tegen een stootje.’zei ik. Ik dacht terug aan de eerste keer dat ik ging free-runnen. Het had toen net geregend. Ik probeerde op een muurtje te klimmen. Dat lukte ook wel maar ik glee toen uit en viel van het muurtje af zo’n 3 meter naar beneden op stenen. Ik had toen nog 2 weken last van mijn enkel gehad. Ik gniffelde in mezelf. Ik ging snel rechtop zitten. En pakte de spullen bij elkaar de vrouw hielp me erbij. We kwamen samen overeind. ‘O, wat onbeschoft van me.’ zeg ik. Ik steek mijn hand uit. Ze neemt me hand aan. Wat heeft ze een koude huid, zeg. ‘Ik ben Amy Brandon.’ ik zie en voel haar ineens verstenen. Maar ze herpakt zich snel weer. ‘Ik ben Esmé Cullen.’ zegt ze. ‘Ik denk dat ik er weer vandoor moet mijn moeder wacht op me.’ zeg ik. Voor ik weg loop zeg ik nog snel: ‘Tot ziens.’ Ik zie dat ze nog wat zegt maar ik versta het niet. Ik loop richting de kassa’s en ik reken snel af. Ik loop naar huis met overvolle tassen. Eenmaal thuis deed ik alle spullen in de kastjes en koelkast. Ik liep naar de achtertuin waar een vijver was. En daarachter is een groot bos. Eigenlijk was er overal bos. Ik liep naar mijn kamer. Pakte mij iPod. En riep naar mijn moeder dat ik in het bos was. Ze riep nog iets terug van dat ik voorzichtig moest doen. Ik deed mijn iPod in en hoorde Bruno mars- lazy song. Ik liep richting het bos. Ik had geen zin om het pad op te gaan. Dus ik liep gewoon naar niets. Voor mijn gevoel was ik al best diep in het bos. Maar ik wist hoe groot dit bos is dus ik was nog lang niet in het midden. Ik zag een grote stevige boom staan en ik klom in die boom. Toevallig stak deze boom nou net boven de andere uit. En dat zorgde voor een perfect uitzicht. Ik droomde langzaam weg in het uitzicht. Ineens begon mijn broekzak te leven. Ik nam mijn mobiel op. ‘Met Amy.’zei ik. ‘Amy, waar ben je? Het is al zeven uur.’ schreeuwt mijn moeder bezorgd door de telefoon. Shit ik zie nou pas dat het al half donker is. ‘Sorry, mam. Ik was de tijd helemaal vergeten.’ zei ik. Mijn moeder kalmeerde wat. ‘Oké. Kom gewoon snel naar huis. Ok?’ vraagt mam. ‘Yep. I’m coming.’ zeg ik. Ik klimde langzaam uit de boom. En liep naar de richting waar ik vandaan kwam.