Eenenvijftig|•|

Jasper was alvast naar beneden gelopen terwijl ik naar Pepijn liep. Madelein! Klonk er blij. Ik glimlachte en haalde hem uit zijn kooi. Hij ging op mijn schouder zitten, moeizamer dan normaal, en kroop richting mijn nek om te liggen. ‘Moe?’ De hele week al. ‘Je bent ook al een oudje, die slapen veel.’ Hij piepte beledigd. Ik ben maar zeven! ‘Ou-ud!’ hij piept weer beledigd. ‘Ah, dan laat ik je wel met rust slaapkop.’ Ik drukte een kus op zijn hoofdje. ‘Slaap lekker Pepijn.’ Zei ik toen ik hem weer in zijn kooi legde. En? Ik grinnikte. ‘En ik hou van je.’ Mooi zo, ik ook van jou Mady. Ik glimlachte en liep de kamer uit. Pepijn is zo’n schatje soms. Ik liep de trap af. Esmé stond op van de bank en omhelsde me. ‘Jij bent tenminste de enige die mij en Jasper rust geeft.’ Ze glimlachte. ‘Ik wou dat de rest ook naar me had geluisterd, maar het zijn onhandelbare tieners hé?’ Ik grinnikte. ‘Ik niet dan?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Je bent behoorlijk rustig in vergelijking met Emmett.’ Ik lachte harder. ‘Je moet me niet vergelijken met Emmett, we delen geen eigenschappen.’ Lachte ik en ik liep naar Jasper. Ik ging dit keer naast hem zitten en keek naar de tv. ‘Had je die poema meegenomen?’ vroeg Emmett. Ik knikte. ‘Giada ging met me mee.’ Hij lachte. ‘Het beest heeft een naam!’ Ik siste naar hem, idioot die hij is. Ik keek weer naar de tv. Pepijn lag nog te slapen, maar morgen neem ik hem weer mee naar Giada, zij moet nog sorry zeggen.