Vijftig|•|

Jasper zette me op zijn bank en sloot het raam waarna hij naast me ging zitten. Ik ging automatisch op zijn schoot liggen en legde mijn hoofd op zijn borst. Hij streek met zijn hand over mij haar. ‘Is het gelukt?’ fluisterde hij. Ik knikte. ‘Ik kan bijna het zelf aan en uit zetten. Ik moet het nu nog een soort van me af zetten, maar ik miste je te erg en kwam eerder terug. Ik voel me niet zo ellendig meer.’ Hij knikte. ‘Mady, mag ik je iets vragen?’ ‘Altijd.’ Hij was even stil, zocht naar de juiste woorden. ‘Waar was je vorige week zo onzeker over?’ Mijn glimlach betrok. ‘Niets..’ ‘Madelein, niet liegen. Wat je ook antwoord, ik vind het heus niet erg.’ Ik zuchtte. ‘Dat vind je wel.’ Fluisterde ik. Hij wachtte geduldig af tot ik antwoorde. ‘Je bent te goed voor me.’ Fluisterde ik onverstaanbaar zacht. Maar natuurlijk hoorde hij het. Hij trok me omhoog zodat hij in mijn ogen kon kijken. ‘Zeg dat nooit meer Madelein. Jij bent te goed voor mij. Ik mag mezelf de gelukkigste man van de wereld wensen met jou. Ik zou niet willen leven zonder je.’ Ik keek naar beneden, maar mijn gezicht werd meteen weer omhoog gebracht. Jasper streek met zijn duim over mijn mondhoek. ‘Waarom denk je dat?’ vroeg hij zacht. Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik kan het gewoon niet geloven dat jij van mij houd.’ Jasper zuchtte en trok me weer stevig tegen hem aan. ‘Natuurlijk houd ik van je, als ik dat niet had gedaan dan zat je hier nu niet.’ fluisterde hij in mijn oor. Ik glimlachte en drukte mijn lippen op de zijne. ‘Dan ben ik heel blij dat ik hier nu zit.’ Hij glimlachte. ‘Ik ook.’