Zesenveertig|•|

Jasper Hale|•|

Ze was pas twee dagen weg en ik had nu al de neiging om haar te gaan zoeken. Begreep ze dan niet dat ik niet zonder haar kan, hoe moeilijk dit voor me is. Ik voel me nog ellendiger dan dat ik me voelde toen ze zichzelf in haar kamer opsloot. Alle gevoelens die twee dagen geleden door haar heen ging maakten dat nog erger. Ze was onzeker, verdrietig en boos op zichzelf. Ze wou niet weg, dat wist ik zeker, maar ze moest dit doen. Alice vertelde me steeds dat het allemaal goed kwam en dat ze over vijf dagen al terug kwam, dat het haar gelukt was. Ik kan gewoon geen vijf dagen meer wachten, ik mis haar zo. Ik vond het vreselijk toen ze depressief werd, ik miste het altijd vrolijke meisje. Ze is erg veranderd sinds ze vampier is. Vroeger zag ze alles in het leven blij in, maar sinds ze dit leven leid zijn haar gevoelens over hoop geslagen. Niet alleen meer blijdschap, maar ook meer verdriet dan dat ze had. Natuurlijk ook liefde en geluk, maar verdriet kwam er meer bovenuit. Ze voelt zich ook erg onzeker, maar ik weet niet waarover. Ik zuchtte en liep Madelein’s kamer in. De kooi van Pepijn stond op haar nachtkastje, en hij zelf stond stil naar voren te staren, hij miste haar ook. Ik pakte zijn voor uit het nog kastje en vulde het bakje. Ik haalde het waterbakje eruit en liep naar de badkamer om hem te vullen. Ik zette het bakje weer terug en sloot de kooi waarna ik op het bed ging zitten. Alles rook hier naar haar, wat mij haar nog meer liet missen. Pepijn was in de tussentijd nog steeds niet bewogen, maar hij keek nu wel naar mij. Ik keek hem aan. ‘Ik mis haar ook.’